Mój ukochany syn recenzja

Są takie tematy, które jeszcze nie dawno były obszarami tabu. Do takich z pewnością należy depresja. Choroba cywilizacyjna, która dotyka co raz to więcej osób. O niej się nie mówiło głośno. Pozostawała w ciszy, w niemym uśpieniu, tak by nikt o nie nie wiedział. W końcu świat powiedział stop. I zaczął o niej mówić. Powstają filmy, seriale, czy książki, w których to bohaterowie podejmują walkę z depresją. Nierówną, trudną i wyczerpującą. Taką drogę pokonał również Josh, który opowiedział, co to znaczy życie z potworem.

"Mój ukochany syn" to intymny zapis walki z chorobą pisany z dwóch różnych perspektyw. Z jednej strony matki, która nie dopuszczała, że jej syn ma problemy, a z drugiej jej syna, który każdego dnia zmagał się cierpieniem. Czytanie tej książki, to otwarcie drzwi, której do tej pory były zamknięte. Autorzy zapraszają nas do swojego świata, dzieląc się przy tym ze swoimi emocjami. Niemal odzierają się z uczuć, pozostawiając tylko żywą tkankę, która boryka się z codziennością. To z jednej strony historia, ale także przestroga dla każdego, by z czułością i uważnością spoglądał na drugiego człowieka. Depresja tak jak w przypadku chłopaka przyszła znienacka. Nie patrzyła na wiek, status materialny, czy pochodzenie. Dotknęła i pociągnęła na samo dno w momencie najgorszych zmian.

To jedna z lepszych książek o depresji, jakie ostatnio czytałam. Dzięki dwutorowej narracji możemy spojrzeć, jak bardzo różniła się perspektywa matki, a jak syna. Zobaczyć, że, mimo że wróg był ten sam, to ich ogląd na sprawę diametralnie się różnił. Pewne rzeczy nie dochodziły do bohaterów, na inne patrzyli inaczej, ale cel był ten sam. Pokonać potwora i zacząć nowe, lepsze życie. "Mój ukochany syn" to zapis walki, słabości, ale i niesamowitej odwagi i woli walki. Upadków i powstań, ciemnych i jasnych dni. To również refleksja i pomocna dłoń dla wszystkich, którzy na co dzień zmagają się z depresją.

Droga Amando i drogi Josiah dziękuje za tą pozycję. Wasza historia wiele dla mnie znaczy.