Droga przez mąkę, czyli literatura dla kucharek recenzja

Taaak, ogólne obrazy panoramy lot ptaka obejmującego analizą całość holistycznym okiem są świetne, ale czy próbowaliście kiedyś śledztw literackich, które skupiają się na jednym motywie z całej powieści? Jeżeli nie, to zacznijcie od „Drogi przez mąkę”, bo jednak jedzenie to coś, nad czymś większość z nas się chętnie pochyla. 

To starannie wyselekcjonowany, a i tak napęczniony zbiór rozmów, które autor odbył na antenie Dwójki. Te tutaj dotyczą ściśle tego, jakie jedzenie pojawia się (albo i nie i to też wiele nam mówi) w książkach. Szwedzki stół, proszę wybierać: jest Bond delektujący się najgorszym wydaniem awokado, Wokulski rzucający się z nożem i widelcem na mieszczańską rybę, rozśpiewana piwniczka win, Proust wahający się między magdalenką a grzanką, męczący się Miron nad ananasem, stalowo-szklany brzuch Paryża knujący w oparach sera… Biblioteka z bogatym menu, kuchnią francuską, węgierską, czeską, austriacką, rosyjską, no coś każdemu posmakuje. 

Mimo zmieniających się gości poziom rozmów jest bardzo zbliżony, choć zdarza się, że dialog zamienia się w monologi: bywa, że każdy ma przygotowany swój wątek lub fragment tekstu, którym chce się koniecznie podzielić, więc po prostu bez komentarza przechodzi do sypnięcia swojej porcji przypraw zamiast zareagować na to, co druga osoba mówi. Nie licząc jednak tych momentów jest przyjemnie i ze smakiem, czasem siłą rzeczy o kuchni dla wybranych, ale bez snobstwa. Najlepiej wypadają bodajże rozmowy z Wandą Klenczon, która pojawia się często i słychać, że dobrze jej się z gospodarzem rozmawia. Każdy rozdzialik kończy tematyczny przepis, mniej lub bardziej przydatny czy wydumany, ale w interesujący sposób zamykający wątek. 

Jedzenie zdaje się mało wdzięcznym tematem dla literatury – często pomijane czy traktowane jako zbędny zapychacz. Cóż, a często to właśnie takie okruszki w powieści nierzadko odhaczone przez autora dla świętego spokoju więcej mówi o bohaterze, niż można byłoby się spodziewać. „Droga przez mąkę” uwrażliwia na takie smaczki, i dlatego chociażby warto ją przeczytać. 

[Recenzja została po raz pierwszy (09.01.2020) opublikowana na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]