Mercy #03. Kopalnia, wspomnienia i śmierć recenzja

To już jest koniec, nie ma już nic…

„Kopalnia, wspomnienia i śmierć”, to trzecia, ostatnia już, część gotycko-westernowego horroru Mirki Andolfo. Od pierwszego tomu wierzyłam w potencjał tej historii, byłam przekonana, że autorka pokaże nam na co ją stać wraz z rozwojem zdarzeń. Czy przeczucie mnie myliło? W odpowiedzi na to pytanie mogę z czystym sumieniem napisać, że seria okazała się niezwykle równa. Jak to zazwyczaj bywa, dla jednych będzie to atut, dla innych wada. Tym, bowiem którym „Mercy” spodobało się od samego początku i zakończenie opowieści przypadnie do gustu. Tym, którzy nie dali jej szansy, spadnie kamień z serca, że niewiele stracili. Ja, mimo braku przełomu i oczekiwanego efektu WOW, nie mogę powiedzieć, że żałuję czasu poświęconego na lekturę. Ot, taka całkiem przyjemna, chociaż nie wyrywająca z butów, rozrywka z potencjałem.

Tym, którzy jeszcze nie wiedzą, albo nie pamiętają o czym „Mercy” jest, krótko przypomnę najważniejsze kwestie. Bez zapowiedzi, piękna, niczym drapieżny anioł, Lady Hellaine przybywa do Woodsburgh wraz z niezwykle dystyngowanym, starszym dżentelmenem, który najwyraźniej jest jej opiekunem. Czego ta przedziwna, demoniczna para, może szukać w małym, zapomnianym przez świat miasteczku? Otóż nie jest to tak zwykłe miejsce, jak mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać… Oprócz podejrzanej i brzemiennej w skutki katastrofy, która miała tutaj miejsce kilka lat temu, jego mieszkańcy mierzą się z serią brutalnych morderstw, a rozkwitające na ciałach ofiar „mięsne kwiaty” dają jasno do zrozumienia, że nie dokonują ich ludzie. Na istotę tragedii i nieprzejednany klimat tej opowieści, składają się nie tylko tajemnice, krwawe zbrodnie i rozrywane na strzępy ciała, ale także tragiczny romans, złamane życia i osierocona dziewczynka, która w pożerającej ludzi kreaturze chce widzieć swoją matkę - co zaskakujące - poniekąd ją w niej odnajduje... Sytuacja jest więc nader skomplikowana a relacje w nią wplecione, piętrowo pogmatwane. Jedne wydarzenia wynikają bezpośrednio z drugich, dlatego też komiksy trzeba czytać chronologiczne, w przeciwnym razie zgubi się wątek. Zakończenie „Mercy”, to rzeź i słodki sen o odkupieniu miłości. Mamy więc do czynienia z happy enedem, chociaż nie dla wszystkich, w myśl zasady: bez starty i poświęcenia nie ma zwycięstwa…

W każdym z kolejnych tomów, kliszowość i niedostatki fabularne, zostały nam wynagrodzone czarującą warstwą wizualną. Mirka Andolfo doskonale czuje barwy i z ich pomocą zręcznie buduje klimat nasycony zagrożeniem i…erotyzmem! Jej komiks jest niezwykle zmysłowy, co zawdzięczamy nie tylko śmiałym scenom pełnym nagości, ale także nieco mangowej kresce. Połączenie tak specyficznego stylu z gotyckim, westernowym horrorem, dało rewelacyjny efekt. Oczywiście, jak dla mnie. Ktoś inny może bowiem uznać, że oprawa graficzna „Mercy” jest zbyt ładniutka i nie przystaje do tak specyficznego gatunku.

Jeśli stawiacie na miłą dla oka, mroczną i zmysłową rozrywkę, łączącą dark fantasy z westernem, jest to komiks dla was. Jeśli poza ciekawym miksem gatunkowym szukacie większej głębi i odświeżenia, to tym razem nie ten adres.

[współpraca barterowa]