Dotknąć gwiazd recenzja

Początkowo przytłoczył mnie kaliber problemów bohaterów i pojawiła się myśl, że chciałabym (WOLAŁABYM) wiedzieć na początku z jakimi tematami przyjdzie mi się spotkać. Bardzo żałuję, że z tyłu na okładce nie znalazły się odpowiednie ostrzeżenia. Bałam się, że nie będę mogła doczytać do końca, bo jednak istotny jest dla mnie własny komfort psychiczny. W pewnym momencie jednak przestało być ciężko, a stało się… nie do końca rozumiem co się zadziało... Bo bywały momenty, że przestałam czuć cokolwiek poza pewną dozą niedowierzania w to, co czytam i zmęczeniem.

Leciałam przez treść z prędkością huraganu, kompletnie nie związana emocjonalnie z bohaterami. Nie zrozumcie mnie źle, rozumiem wagę poruszanych problemów, wiem jak wygląda życie z depresją i autoagresją, ale totalnie tego nie czułam w odniesieniu do przeżyć postaci. Może to zbytnie nagromadzenie wątków, może niekoniecznie przekonujące mnie ich przedstawienie, może nierównomierne rozłożenie napięcia… W pewnym momencie poczułam się zmęczona i z radością dobrnęłam do końca. Nie polubiłam się z bohaterami, w sumie to najbardziej spodobała mi się tylko postać Leona.

Gdyby nie opis i pewne „działania” Nastki w ogóle nie pomyślałabym, że jest influencerką, a z całą pewnością nie taką odnoszącą sukcesy. Ten wątek kompletnie do mnie nie przemówił, już nie wspominając o tym, że przez większość książki nie pamiętałam, czym ona się właściwie zajmuje.

Zakończenie powaliło mnie na kolana. Czytałam i nie wierzyłam własnym oczom, po czym zadałam sobie pytanie: ale naprawdę? Było takie… absurdalnie nieprawdziwe i cukierkowe.

*

Jednakże, żeby nie było, że tylko mi się nie podobało… Świetnie, że autorka pokazała, że to osoba uzależniona czy chora musi chcieć się leczyć, inaczej wszystko jest zdane na porażkę. Że od bólu również można się uzależnić, choć tutaj wydaje mi się, że temat został potraktowany zbyt płytko, ale ważne, że się pojawił. A narkoman to nie tylko wyniszczony, telepiący się jegomość, ale też ktoś kogo trudno by podejrzewać o taki nałóg.

*

Szkoda, że pierwsze spotkanie z twórczością Zuli Ankanon okazało się nietrafione, ale czasem i tak bywa. Dało się jednak dostrzec, że autorce pisanie sprawia frajdę.