Domek z kart recenzja

Ann wyjeżdżając do Nowego Jorku, chciała pracować w Metropolitan Museum of Art, jednak zostaje oddelegowana do oddziału The Cloisters, muzealnego zespołu klasztorów i ogrodów. Tam poznaje kustosza i jego współpracowników. Z czasem okazuje się, że Ann nie trafiła tam przez przypadek, a jej koledzy z pracy mają przed nią tajemnice.

Ann wyjeżdża z domu, dostaje pracę, poznaje nowych ludzi, ale w tym wszystkim od początku coś wydaje się nie tak, czuć nutkę tajemniczości, a miejsce, w którym pracuje i jej towarzysze wydają się podejrzani, coś przed nią ukrywają.
Poza tym przez dłuższy czas nic więcej się nie dzieje, akcja jest statyczna, a Ann zajmuje się ciągle obserwacją otoczenia i swoich znajomych.

W książce mamy sporo ciekawostek na temat okultyzmu, wróżbiarstwa, tarota, będą też nawiązania do sztuki, które nadadzą mistycznego charakteru całej opowieści. Autorka zadbała pod tym względem o każdy najmniejszy szczegół i widać, że włożyła w to sporo pracy. Poza śledzeniem losów bohaterów można dowiedzieć się z książki także ciekawych rzeczy.

Z czasem jednak jest tego coraz mniej, aż w końcu pozostaje nam historia o toksycznej relacji między Ann a jej koleżanką z pracy. Dziewczyny niby zajmują się czymś przełomowym, ale jest to mało poruszane w historii, autorka skupia się bardziej na relacjach między bohaterami.
Zapowiadało się mistycznie, a skończyło się na prostej historii o problemach ludzi współpracujących ze sobą.
Opisy są bardzo konkretne, proste, ale też nie za krótkie. Często przedstawiają myśli Ann, każde jej najmniejsze spostrzeżenie. Bez zbędnych zapychaczy, chociaż jej głowę zajmują najróżniejsze, nawet najprostsze rzeczy.
Narracja jest pierwszoosobowa, a Ann jest zwyczajną, prostą dziewczyną i tak też prowadzi swoją opowieść.

Historia zapowiadała się obiecująco, ale zabrakło mi w niej czegoś. Spodziewałam się, że będzie w niej więcej akcji i mistycznego klimatu, a ten otrzymujemy jedynie na początku. Później niewiele ciekawego się dzieje, tajemnice okazują się banalnie proste, tarot i oklultyzm schodzą na boczny plan, autorka nie wykorzystuje ich potencjału, a sama Ann nie przyglądała dostatecznie mojej uwagi.