Dom soli i łez recenzja

„Dom soli i łez” Erin A. Craig to odmienna wersja baśni braci Grimm „Stańcowane pantofelki”. I to jakże odmienna. Jest to historia, w której od pierwszych stron czuć żałobę, poczucie straty i tęsknotę za najbliższymi. Już na samym początku jesteśmy świadkami pogrzebu jednej z dwunastu sióstr. Właściwie jest to kolejny pogrzeb w tej rodzinie, ponieważ wcześniej zmarły już 3 starsze siostry i ich matka. Dziewczęta prawie od 6 lat pogrążone są w nieustającej żałobie, ponieważ zgodnie z ich wierzeniami pamięć po zmarłych trzeba czcić przez rok. Tęsknią one za normalnym, radosnym życiem, są przecież takie młode, część z nich to jeszcze dzieci. Więc gdy w domu pojawia się okazja do świętowania, wszyscy z chęcią z tego korzystają.

Ta książka bardzo mnie zaskoczyła. Spodziewałam się czegoś bardziej baśniowego i lekkiego. Szczerze powiedziawszy nie przepadam za oryginalną wersją tej baśni. Jest ona dla mnie dziwna i taka bez morału. Natomiast tutaj dostałam połączenie kryminału, thrilleru, horroru z głęboką melancholią i być może szaleństwem. Na każdej stronie czuć atmosferę niepokoju i strachu. Ta opowieść emanuje smutkiem i bólem, ale także troską o najbliższych i chęcią ich chronienia.

Podobało mi się także to, że wątek romantyczny, pierwszej miłości, nie gra głównych skrzypiec, jest miłym dodatkiem.

Akcja wprawdzie płynie wolno, ale od książki ciężko się oderwać. Są tu wprawdzie pewne zwroty akcji, i to takie, że chwytają za serce, parę razy ono mi prawie stanęło – ze strachu lub żalu. Polubiłam też główną bohaterkę, jest odważna, zdolna do poświęceń w imię dobra najbliższych, czuć jej determinację i oddanie. Jedyne czego mi trochę brakowało, to opisu świata i wierzeń. Jedyne co wiemy to to, że bohaterowie mieszkają na wyspach, a gdzieś tam jest stały ląd rządzony przez króla. Właściwie tylko z krótkich wzmianek dowiadujemy się też, że istnieją jacyś bogowie, i że czasem chce im się odwiedzać ludzi. Zakończenie jest dość przewidywalne, takie baśniowe, ale ja takie lubię :)