Lokatorka recenzja

Długo ostrzyłam sobie zęby na Lokatorkę. W końcu postanowiłam wykreślić tę pozycję z półki must read, więc przybyłam, zdobyłam i niemal zostałam pokonana.

Początek jest świetny. Pierwsze rozdziały przywodzą na myśl serial Black Mirror. Bo oto dom przy Folger Street 1 kusi estetyką, rozplanowaniem, technologią a przede wszystkim ceną. Dowiadujemy się więc, że właściciel/architekt tegoż budynku jest z lekka szalonym perfekcjonistą, który ustalił liczne i dość wymagające zasady wynajmu. A sam dom jest super mądry. Bo specjalna aplikacja, bo bransoletka, bo rozpoznawanie lokatorów i ich przyzwyczajeń. Brzmi trochę fajnie, trochę straszno, prawda? I na pewno dalej jest jeszcze lepiej, prawda? Otóż nie.

Fabuła opiera się na historiach dwóch bohaterek – dawnej najemczyni domu, Emmy (która, tak się składa, skończyła w nim swój żywot) i obecnej, Jane. Kobiety mają ze sobą wiele wspólnego, nie tylko wygląd, ale i skomplikowaną sytuację życiową. Z tego powodu obydwie potrzebują zmian, a co jest lepsze od zmiany otoczenia? Z czasem okazuje się, że zarówno Emma, jak i Jane nawiązują też „bliską” relację z owym właścicielem domu, Edwardem. Mówiąc o bliskiej relacji mam oczywiście na myśli zostanie kochankami. I to był pierwszy problem. Bo brakowało mi poczucia klaustrofobii i poprawnego ukazania toksyczności tych związków. Niby widać, że coś nie halo, ale można to było pogłębić. Więc od początku ze sceptycyzmem podchodziłam do winy bohatera, czy poprawnie to inna kwestia.

Po drugie – Jane i jej śledztwo. Wiadomo, nowa lokatorka dowiaduje się o śmierci poprzedniczki, a z czasem i o jej związku z Edwardem. Kobieta jak to kobieta, drąży. Chce wiedzieć więcej. Chce wiedzieć ile w tym winy jej partnera i czy coś jej grozi. I niby wszystko fajnie, ale już widzę jak wszyscy dawni znajomi zmarłej chętnie rozmawiają z obcą ciekawską babą. No ale tak, ludzie przecież kochają ploteczki.

Po trzecie – gdzie duszny klimat, ja się pytam? Gdzie thriller? Na 445 stron powieści raz poczułam thrill! RAZ! Dlaczego, ach dlaczego, autor nie wykorzystał w pełni potencjału technologicznego domu? I dlaczego zaserwowano mi takie zakończenie? Ale żeby było sprawiedliwie - czyta się to naprawdę dobrze. Wciąga do pewnego momentu. Potem już tylko wkurza.

Innymi słowy, miało być cudownie, wyszło przeciętnie. I jakoś odechciało mi się zapoznawać bliżej z kolejnymi powieściami autora. Gdzie przycisk NIE OBSERWUJ, UNIKAJ lub PRZEMYŚL DOBRZE?