Dom recenzja

Niewielkie miasteczko.
Mnożące się brutalne mordy.
Dotychczasowy spokój zostaje zburzony, a na pewną grupę ludzi pada blady strach.

To jest ten typ powieści, w której od początku wiemy kto zabija. To nie my, a śledczy mają "bawić się" w rozwiązywanie zagadki morderstw. Czytelnik za to dostaje podgląd na zmagania zarówno jedynej, jak i drugiej ze stron. Siedzi niemalże w głowie zarówno tym dobrym i złym bohaterom. Może delektować się emocjami i stopniowo podążać wytyczoną przez Autora ścieżką, bo przecież zakończenie wcale nie musi być takie oczywiste...

Na język książki składa się policyjny slang, sporo mowy potocznej, wulgaryzmy. Wszystko to ma jednak zachowaną odpowiednią do sytuacji proporcję. Nic nie jest sztucznie przesadzone. Uwierzcie mi na słowo, przecież wiecie, że ja nie przepadam za nadmiernym wulgaryzmem w powieściach. Tu ani przez chwilę nic mnie nie raziło. Wszystko to wpłynęło na realizm sytuacji. Dialogi są autentyczne, a postaci mają swój charakter.

Początkowo zabójstwa były upozorowane na samobójstwa. Z czasem jednak oprawca skupiał się po prostu na wymierzeniu stosownej kary, a nie tworzeniu inscenizacji, mimo to cały czas dba o zacieranie własnych śladów. Wydaje się, że policja depcze mu po piętach, jednak on cały czas gra im na nosie i zwodzi w sobie tylko znany sposób.

Oprócz zabójcy, na szczególną uwagę zasługuje jeszcze komisarz Marta Lipowicz. Młoda, ambitna, spełniona zawodowo, czego nie można powiedzieć o życiu prywatnym. Do Wschowy trafiła z Warszawy. Nie wszystkim współpracownikom odpowiadają jej zaangażowanie i metody pracy. "O, psina z Warszawy, żeby nie powiedzieć suka, będzie nas uczyć roboty." Ona jednak nie robi sobie wiele z tego typu szczeniackich docinek i dyskryminacji. Obierając cel, brnie ku jego realizacji, a w tym wszystkim wspiera ją ojciec.

Zabrzmi to może nieodpowiednio, ale ta historia wywołała we mnie emocje połączone z agresją. Nie jest to częste, ale tym razem kibicowałam sprawcy. Ani przez chwilę nie współczułam żadnej z ofiar. Karma wraca...

To było moje pierwsze spotkanie z piórem Pana Piotra, ale myślę, że nie ostatnie. Gorąco polecam miłośnikom mocnych wrażeń.