Dom Beaty recenzja

„Chciała być wolnym duchem. I była nim. Ale czasem ta wolność była nie do zniesienia…”

Przed szesnastoma laty, Beata otrzymała stypendium naukowe. Zostawiła za sobą rodzinny dom, ojca, Bieszczady i Michała - swoją pierwszą miłość. Wyruszyła w nieznane, aby studiować w USA na Yale. Złożyła przyrzeczenie, że nigdy więcej nie wróci do Polski i nigdy nie założy rodziny. Wykorzystała swoją szansę do granic możliwości. Dziś jest pewną siebie panią mecenas, lubi swoją pracę, spełnia się zawodowo i… jest bardzo samotna. Niespodziewanie otrzymała wiadomość o śmierci ojca. Wbrew sobie i swojemu przyrzeczeniu, postanawia udać się na pogrzeb ojca. Co takiego wydarzyło się w jej życiu, że zostawiła wszystko i wszystkich i uciekła?

Beata wiedzie bardzo wygodne życie w pojedynkę w Stanach, ma swoje przyzwyczajenia, nawyki. Tylko czasami, gdy widzi szczęśliwe, radosne pary z dziećmi, gdzieś w środku czuje ból i tęsknotę. Czy wizerunek pewnej siebie, niedostępnej kobiety to tylko rewelacyjny kamuflaż? Jaka naprawdę jest Beata? Strach przed rozczarowaniem, bólem, zaangażowaniem jest tak wielki, że paraliżuje wewnętrznie. Dramatyczna przeszłość kładzie się cieniem na teraźniejszości, nie daje o sobie zapomnieć. Próba uwolnienia się od niej, smutek, samotność, ciągła niepewność, oszukiwanie samej siebie. Podejmowanie trudnych decyzji, które mają swoje konsekwencje i wpływ na życie najbliższych. Trudne relacje międzyludzkie, brak zaufania. Poszukiwanie swojego miejsca na ziemi, miłości, spokoju, szczęścia. Zrozumienie i próba wybaczenia sobie i innym, odpowiedzialność. Potrzeba bliskości drugiego człowieka, zaufanie, pożądanie, miłość.

Powieść przykuła moją uwagę, dobrze się czytało. Smutna, refleksyjna, niosąca nadzieję, że w końcu dla każdego zaświeci słońce, że każdy w końcu znajdzie swój dom. Zakończenie trochę bajkowe, ale wywołało mój szczery uśmiech i zadowalanie. Daje do myślenia, niesie przesłanie. Nie uciekajmy przed problemami, poszukajmy pomocy, dajmy sobie pomóc. Czekam na kolejną część. Polecam :)