Ciało obce recenzja

„Jak może Twoje stworzenie być tak popierdolone, chociaż to przecież nie ja sam tak siebie popierdoliłem, nie wiem kto, ale nie ja sam na pewno.”

Trudno nie zgodzić się z bohaterem, że jest popierdolony. Chociaż obwinianie wszystkich wokół o ten stan rzeczy, jakby był bezwolnym stworzeniem, a nie dorosłym mężczyzną, który powinien świadomie podejmować decyzje, to gruba przesada. Jego naczelna zasada to:” Jeśli pojawia się problem to lepiej o nim nie myśleć i nie mówić, zrobić unik, odłożyć sprawę na później.” Tylko czasami problemy przerastają człowieka i co wtedy?

Hrabiego poznajemy w pociągu, gdy 2 lata po rozwodzie, wyrusza w swą ostatnią drogę. W tym czasie upojony alkoholem próbuje się rozliczyć z samym sobą, tak jakby był ciałem obcym. Opowiada nam o swoim życiu, pełnym zakłamania i hipokryzji, co innego głosi, a według innych zasad żyje. Czy został tak wychowany, na skrajnego egocentryka, czy taką drogę wybrał?

Ojciec był znanym opozycjonistą, ale nie chciał lub nie potrafił nawiązać bliższych relacji z synem. Może sam skrywał jakąś tajemnicę. Matka w jego życiu wyłącznie zaspakaja jego potrzeby i nic oprócz tego. Przedstawiana jest, jako kobieta z siatkami. Może stąd jego przeświadczenie, że kobiety powinny w jego życiu spełniać wszystkie oczekiwania. Jeżeli nie spełniają, to są niedobrymi ludźmi, dotyczy to jego żony, teściowej i córki. Jedyne kobiety, które zawsze spełniały jego oczekiwania to prostytutki, dlatego też twierdzi: „Więc kto nie ma kochanek, traci, co w miłości może być najpiękniejsze.” Każdą sytuację potorfi wytłumaczyć na własną korzyść. Zacząłem zdradzać żonę wyłącznie dla dobra rodziny, żeby uratować ich związek. Gdy już miał dość małżeństwa, mówi o swoich zdradach żonie, wiedząc, jak będzie reakcja. Jednak to on czuje się skrzywdzony, gdyż został wyrzucony z domu. Jednak na swej drodze spotyka człowieka jeszcze bardziej zapatrzonego w siebie, do tego z większą władzą i pieniędzmi. To starcie musi przegrać.

„Obce ciało” jest książką, która ma bulwersować, wzbudzać negatywne uczucia, a przez to pobudzać do refleksji. Cała powieść oparta jest na stereotypach, wszyscy wokół bohatera są źli i mają rozliczne wady. Ziemkiewicz pokazuje zakłamanie w życiu prywatnym, ale też społecznym i do czego takie zakłamanie prowadzi. Książka napisania świetnie, chociaż czyta się z trudnością, pozostawia po sobie niesmak. Jednak jej wymowa nie jest jednoznaczna i każdy może ją inaczej interpretować. Pozostaną ze mną słowa: „Człowiek, który musi prowadzić dwa życia, traci siły i spala się dwa razy szybciej od tego, który ma tylko jedno.” Co prawda nie pojmuję słowo „musi”, to jest zawsze wybór danego człowieka.