Zbrodnia i kara. Powieść w sześciu częściach z epilogiem recenzja

"Zbrodnia i kara" to bodajże najsłynniejsza powieść rosyjskiego myśliciela i pisarza, jednego z najbardziej wpływowych powieściopisarzy literatury rosyjskiej i światowej, Fiodora Dostojewskiego. W czasach szkolnych była to jedna z moich ulubionych lektur, także z przyjemnością, już jako dorosła, odświeżyłam sobie tę wcale niełatwą lekturę.

Książka opowiada o Rodionie Romanowiczu Raskolnikowie, 23-letnim byłym studencie prawa, który pewnego dnia popełnia morderstwo na starej lichwiarce. Mordując ją ma nadzieję na szybki zysk i wzbogacenie się. Ma nadzieję, że dzięki swojemu postępkowi uda mu się ukończyć studia prawnicze oraz wesprzeć finansowo rodzinę. Niestety nie wszystko układa się po jego myśli, bowiem młodego człowieka bardzo szybko dopadają wyrzuty sumienia...

Powieść Fiodora Dostojewskiego jest powieścią dogłębnie psychologiczną. Mało jest w literaturze światowej równie dogłębnych analiz psychiki człowieka. Człowieka, który popełnił zbrodnię świadomie, wspierając ją logicznymi, racjonalnymi argumentami, a następnie przekonał się, że popełnił błąd nie licząc się ze swą wrażliwością i uczuciowością, które nie pozwalają mu żyć, nie pozwalają zapomnieć o winie. Inne postacie wzbogacają tę analizę, przeciwstawiając postawie Raskolnikowa kontrastowe sposoby zachowań i reakcji ludzkich. Są tu i postacie niezwykle dobre, prawie święte, jak Sonia, która instynktownie rozumie, że zabijać nie wolno, bo tak przykazał Bóg. Także Dunia rozumie, że Rodion popełnił zbrodnię, bo przelał krew i nic go nie usprawiedliwia. Obie kobiety mimo wszystko kochają Rodiona, bo rozumieją jak jest nieszczęśliwy. W postaciach Marmieładowa, Swidrygajłowa jest dobro i zło; raz zwycięża jedno, raz drugie. W ogóle powieść dotyczy dobra i zła w człowieku. Dodatkowo jest wzbogacona o problematykę moralną dotyczącą motywacji ludzkich działań. Zawiera uniwersalne przesłanie, że nie ma zbrodni bez kary, nie ma usprawiedliwienia dla morderstwa, nie ma argumentów do łamanie przykazania "nie zabijaj". Optymistyczne natomiast w powieści jest przesłanie, że każdą winę można odkupić poprzez zrozumienie swojego błędu, przyznaniu się do niego oraz poniesieniu za niego stosownej kary.

Miłość do krwawych historii zrodziła się u mnie już w szkole ;) W "Zbrodni i karze" trup ściele się dość gęsto a do tego mamy genialną analizę psychiki mordercy. Powieść zdecydowanie ponadczasowa. Inaczej czyta się ją jako niemalże dziecko a inaczej jako w pełni świadomy, dorosły już czytelnik. Wspaniałe stadium psychiki człowieka.