Możliwość przemocy recenzja

Ostatnio gdy zaczynam czytać wiele kryminałów, szybko jestem zawiedziony: płaska psychologia, ubogi styl, epatowanie okrucieństwem: komuś wyłupują oczy a ktoś inny sam sobie wybija zęba, i to wszystko w pierwszym rozdziale! Wtedy odkładam książkę. Niestety, obecnie każdy kto umie sklecić dwa zdania uważa, że napisze dobry kryminał, a najgorsze jest to, że pisze i wydaje! Dobry kryminał napisać niełatwo, to po prostu dobra literatura, z umiejętnie zarysowanym tłem psychologicznym czy obyczajowym. Tak jest właśnie w tym przypadku.

To druga książka cyklu z inspektorem Awi Awrahamem i sporo jest tu odniesień do poprzedniego tomu autora, 'Chłopiec który zaginął' więc radzę rozpocząć lekturę tego dzieła po poprzednim. A tu intryga zaczyna się od podłożenia bomby w pobliżu przedszkola, wygląda to na fałszywy alarm, ale inspektor Awraham, który dopiero co wrócił z urlopu w Brukseli, zaczyna energiczne śledztwo chcąc wyjaśnić tą tajemnicę. A potem już akcja się rozwija.

Intryga kryminalna jest dość wątła i da się streścić w kilku zdaniach. Dużo bardziej liczy się w książce tło obyczajowe i społeczne oraz otoczka psychologiczna, to ich wysoka jakość decyduje o sile tego kryminału.

Mishani świetnie portretuje zwyczajnych ludzi, to nie herosi bez rozterek i i niewiedzy, są nękani wątpliwościami, kłopotami, trudno znoszą znój codziennego życia. W tej książce mamy ciekawy portret starszego mężczyzny, zamkniętego w sobie ojca małych chłopców od którego odeszła żona; znakomicie opisuje Mishani jego stan psychiczny i trudne życie.

No i oczywiście jest bohater Mishaniego, detektyw Awi Awraham, którego jakoś lubię, niepewny siebie, bardzo źle znoszący krytykę, popełniający błędy (ale kto ich nie popełnia) ale w sumie dobry glina. Znakomicie pokazuje Mishani jego złożone stosunki z przełożoną, Ilaną Lis, w której Awraham skrycie i beznadziejnie się kocha.

Zwraca uwagę duży realizm autora. Oto Awraham myli się w śledztwie, ale to pomyłka z rodzaju tych, które trudno uniknąć. W innej sprawie się nie myli, ale jego przełożeni nie dają mu pozwolenia na kontynuację śledztwa, sądząc że jest w błędzie. Samo życie...

Jest to po prostu dobra literatura. Narzuca się porównanie z Simenonem i jego serią o komisarzu Maigret, bo wątłej intrydze kryminalnej towarzyszy znakomita warstwa psychologiczna czy obyczajowa, prawdę mówiąc dużo lepsza niż u Simenona.