Mars Room recenzja

Samo życie. Pozornie może się wydawać, że Mars Room to opowieść o dziewczynie skazanej za zamordowanie swojego prześladowcy na podwójne dożywocie i sześć lat. W rzeczywistości to fantastyczne studium socjologiczne amerykańskiego społeczeństwa. Krzyk o uwagę tych najbardziej zmarginalizowanych - więźniarek, prostytutek, osób transgenderowych, narkomanek, samotnych matek. 

Romy Hall dorasta w kiepskiej dzielnicy San Francisco. Jej życie od początku nie było sielanką. Od urodzenia skazana była na przegraną. Dziecko pozostawione samemu sobie, widzące co chwilę nowych facetów mamy, bez nadzoru, bez wzorców do naśladowania, eksperymentujące z narkotykami już w wieku 12 lat, otoczone szemranym towarzystwem – ludźmi, którzy żyją przy dnie, dokonując niewłaściwych wyborów, bez życiowej mądrości, nieprzystosowanymi do życia.  W tej walce o przetrwanie handluje swoim ciałem – jedynym znanym jej sposobem. Jej istnienie to po prostu seria błędnych wyborów, poczynając od środków odurzających, przez prostytuowanie się, przypadkową ciążę, po targnięcie się na czyjeś życie. 

Dzięki Mars Room, Rachel Kushner została finalistką nagrody Bookera. 400 stron opowieści kobiet upadłych i straconych. Ich rozsypanego życia. Oprócz historii głównej bohaterki, poznajemy też jej współwięźniarki i ich pokręcone losy. Z jednej strony odrzuca nas od tych kobiet, które dopuściły się czynów wykluczonych społecznie; z drugiej zaś… przykro nam i żal ich: urodzone w patologicznych i ponurych miejscach, bez przyszłości, wśród nałogów, okrucieństwa, rozpaczy, niesprawiedliwości. 

Światek więzienny pokazany od środka, gdzie dożywocie to nieuniknione następstwo prowadzonego życia.