Dni naszego życia - część 2 recenzja

Poprzedni tom czytałam ponad pół roku temu i nie ukrywam, że nie które wydarzenia z życia bohaterów gdzieś mi umknęły. Z początku nie bardzo umiałam wczytać się w historię Piotra, Luizy, Leona i Julity. Na szczęście z każdą przeczytaną stroną, historia zaczęła mnie wciągać. Ponownie zanurzyłam się świat wspomnień Piotra o jego życiu i miłości do ukochanej żony. Jeżeli spodziewacie się powieści takich jak wiele, to mylicie się. Nie będzie cukierkowo, idealnie. Bo prawdziwe życie nie jest takie jak z obrazka. Są dni szczęśliwe i pełne rozpaczy. Składa się ono z trudnych wyborów, które są w różnych odcieniach szarości. Nic nie jest czarne albo białe, dobre lub złe. Piotr opowiada o swoim życiu bez koloryzowania. Nie wstydzi się przyznać do wątpliwości, które nim niejednokrotnie targały. Ale wiedział, że każdy dzień podarowany jest tylko raz. Należy go wykorzystać maksymalnie i cieszyć się z małych rzeczy w towarzystwie ukochanych osób.

Jego przyjaźń z młodą kobietą, której opowiada historię swojego życia jest niesamowita. Każde z nich uczy się nowych rzeczy. Jak zakończy się historia przyjaźni Piotra i Julity, to już musicie sprawdzić sami czytając książkę.

"Dni naszego życia" jest książką, którą nie należy czytać w pośpiechu. Każde słowo ma znaczenie. Wiele fragmentów może stanowić motto życiowe dla wielu z nas. Jest to powieść pełna nostalgii, tęsknoty za minionymi czasami, ale też możemy dostrzec wiele cennych rad by cieszyć się dniem codziennym. Ale w spokoju, choćby przez chwilę, by docenić to co się posiada. I nie chodzi tu o dobra materialne. Ważny jest drugi człowiek, jak go traktujemy. Czy mamy czas na rozmowę i wysłuchanie go. Czasami wystarczy wspólnie pomilczeć w swoim towarzystwie trzymając się za rękę. To tak nie wiele, aby pokazać jak bardzo zależy nam drugim człowieku.
W powieści zostały poruszone trudne tematy takie jak brak akceptacji wyborów dziecka, czego doświadczyła Luiza, konflikt dorastającego dziecka z rodzicem. Jakie konsekwencje mogą być spowodowane brakiem wybaczenia krzywd? Czy na pewno zawsze zdążymy porozmawiać z osobą, którą kochamy, ale z jakiegoś powodu przestaliśmy z nią rozmawiać? Przecież nie wiemy ile zostało nam życia.