Długi wrześniowy weekend recenzja

„Wiedziałem, że w końcu w naszym życiu coś się wydarzy. Może będzie źle, może będzie strasznie, ale jedno było pewne – będzie inaczej.”*

Jeden weekend, a tyle zmienił. Jedna wyprawa do sklepu, jedno spotkanie. Czy możliwe jest żeby jeden człowiek wniósł w nasze życie zmiany, które są jak świerzy powiew wiatru w upalny dzień? Co on ma w sobie, że od razu życie zmienia się o 360° i zaczynamy oddychać pełną piersią, czuć, kochać i wierzyć…

W USA zbliża się długi weekend z okazji Święta Pracy. Adele i Henry jadą do centrum handlowego aby zrobić zakupy przed wolnym. W centrum trzynastoletni chłopak przy stoisku z gazetami spotyka pewnego mężczyznę, który przedstawia się jako Frank i prosi go o pomoc. Nie było by w tym nic dziwnego gdyby Frank nie krwawił. Co dziwniejsze prosi by podwieźli go do ich własnego domu. Matka chłopaka czyni to bez żadnego protestu i nawet gdy już wie, że Frank jest zbiegłym więźniem nie popada w panikę.
Frank nie traktuje ich źle. Czyni tylko wszystko by później w razie czego byli bezpieczni i nie oskarżano ich o pomoc mu. W brew wszystkiemu uciekający mężczyzna nie jest tym za kogo go wszyscy mają i jest nie winny. Znalazł się tylko w złym miejscu i czasie. Przebywając w domu Adele pomaga jej w czynnościach domowych, gotuje i naprawia co się da. Uczy nawet Henry’ego grać w futbol. Między Frankiem, a Adele rodzi się uczucie, które ożywia kobietę. Dotąd była smutna, zamknięta w sobie, spragniona męskiego dotyku.
Jak potoczą się losy bohaterów? Czy Frankowi uda się uciec przed organami prawa? A co z Adele i jej synem, jak na tą dwójkę wpłynie obecność zbiega? Czy właśnie tego potrzebowali by zobaczyć jak wygląda szczęście? Będą mogli się im cieszyć czy może coś ich rozdzieli…?

Długo się zastanawiałam nad tą pozycją. Z jednej trony jest absurdem to, że bez niczego Adele zawiozła krwawiącego mężczyznę do domu zamiast wezwać pogotowie i policję, tak samo gdy już wiedziała, że to zbieg nie przejęła się tym. Ani ona, ani Henry, raczej bardziej chcieli go poznać. Czuli się bezpieczni, akceptowani, doceniani. Adele odkryła, że jest jeszcze atrakcyjna i potrafi kochać, a Henry nauczył się, że trzeba wierzyć aby coś się udało. To mnie właśnie ujęło, ten przekaz uczuć, uczenie ich przez Franka, że czasem trzeba tylko chcieć. On sam był bardzo interesującą postacią. Spokojny, mądry, zrównoważony.
Postacie są nieprzewidywalni i brak tu stereotypu, Zaskakują nas na każdym kroku. Adele, która nienawidzi mężczyzn i uważa, że je czas już się skończył odkrywa się na nowo, Henry borykający się z swoimi młodzieńczymi problemami, no i Frank, który jest zagadką, a jego postępowanie nieprawdopodobne z racji tego co go spotkało w życiu.
Powieść czyta się szybko i z prawdziwą przyjemnością. Autorka piszę językiem nieskomplikowanym i łatwym w odbiorze. Naprawdę trudno się od niej oderwać. Polecam!



*str. 29