Pianie kogutów, płacz psów recenzja

Kambodża to jeden z najbiedniejszych krajów świata, niemniej na wyjazd tam decyduje się wielu turystów. Z czego to wynika? Czy ludzi przyciąga tragiczna historia państwa, czy też może wspaniałe zabytki, jak np. Angkor Wat? Czy na szlaku turystycznym będziemy w stanie poznać prawdziwą Kambodżę ze wszystkimi jej problemami?

Wojciech Tochman zabiera czytelnika w świat, który niekoniecznie da się zobaczyć okiem przeciętenego turysty. Daleki od monumentalnych budowli świątynnych, bliższy zwyczajnym ludziom, których życie jest niezwykle ciężkie, naznaczone nie tylko piętnem historii, ale także lokalnych wierzeń.

,,Pianie kogutów, płacz psów" to niezwykle wstrząsająca opowieść o niewolnikach we własnym kraju - zamkniętych w klatach i związanych łańcuchami ze względu na chorobę, pracujących ponad siły za niewielkie wynagrodzenie, w końcu zniewolonych rządami Pol Pota, który mimo iż nie żyje od ponad 20 lat, dalej jest piętnem w życiorysach i duszach obywateli. Przez niego Khmerzy nie płaczą, choć wielu za jego rządów straciło najbliższych. Po pierwsze, nie chcą okazywać słabości, po drugie - nie mogą, ponieważ nie mają już łez.

Khmerzy się nie przytulają, unikają cielesnego kontaktu, nawet wśród najbliższych. Dzieci niemal nie słyszą od rodziców ciepłych słów. Khmerzy niemal nie czytają, ponieważ z tyłu głowy wielu z nich kotłuje się myśl, że kilka dekad temu można było za to zginąć. Rozmowa między Khmerami pełna jest napięć i agresji, sztuka rozmowy niemal nie istnieje. Kobieta w Kambodży często jest ofiarą przemocy domowej, ale o tym także mało się rozmawia, ponieważ w mniemaniu wielu Khmerów , przemoc domowa to wyraz miłości.

Jak to możliwe, skoro średnia wieku w Kambodży to dwadzieścia kilka lat, skąd w młodych ludziach tak wiele zła i niezrozumienia? Odpowiedź jest prosta, ponownie związana z historią i rządami Pol Pota. Rodzice młodych nie byli, lub nie mogli być wspierani przez swoich rodziców. Dziadkowie młodego pokolenia często już nie żyją. Ważne dla zdrowego funkcjonowania społeczeństwa wartości nie mogą być przekazywane.