Chiny? Dlaczego nie... recenzja

Kultura chińska fascynowała mnie odkąd pamiętam. Intrygowały mnie zwłaszcza niezwykłe (z mojego punktu widzenia) obyczaje Chińczyków, byłam jednak również uprzedzona, ze względu na potworne łamanie praw człowieka w tamtejszych rejonach, na temat których naczytałam się swego czasu dość dużo. Ciekawość widocznie zwyciężyła, ponieważ postanowiłam spróbować sięgnąć po tę książkę.
Autorki książki – matka i córka postanawiają wyruszyć na wyprawę do Chin. Jest to jednak prawdziwa wyprawa przez duże „W”, ponieważ nie ma mowy o tradycyjnej wycieczce. Podczas dwutygodniowej podróży przemierzają nie dość, że 8000 kilometrów z Warszawy do Szanghaju, ale przede wszystkim ponad 4000 kilometrów na miejscu. Nocują w przeróżnych miejscach (głównie korzystając z Coachsurfingu) i jadają niezwykłe potrawy.
Podziwiam autorki za taki poniekąd radykalny, ale i odważny czyn. Sama chyba nie odważyłabym się pojechać tak daleko, zdana wyłącznie na siebie, chociaż muszę przyznać, że też wolę prywatne wycieczki. Jestem po prostu zdania, że jeśli już mam gdzieś pojechać, to chcę przede wszystkim coś zwiedzić i tak długo być w miejscach, o których marzę, ile chcę. Nie da się ukryć, że te panie przeżyły fascynujące przygody, jednak dla nas – czytelników – jest to także pouczająca historia, która wiele mówi o kulturze chińskiej i samych Chińczykach. Książka jest ciekawie napisana, szybko się ją czyta, a z tyłu możemy również zobaczyć kilkanaście zdjęć z podróży. Brakowało mi jedynie bardziej rozwiniętych przeżyć wewnętrznych bohaterek, ale jako, że jest to forma reportażu, nie jest to duży minus.
Polecam powieść miłośnikom książek podróżniczych, osobom ciekawym tej odmiennej kultury oraz wszystkim, którzy pragną wzbogacić się o godne podziwu przeżycia autorek książki.