Neon Gods recenzja

Skuszona perspektywą retellingu tego jakże znanego mitu i chęcią rozerwania się (tak, czytam zwykle erotyki ze względu na to, że mnie one bawią – zwłaszcza tym, w jaki sposób autorzy opisują sceny zbliżeń i jakie słowa wtedy padają pomiędzy postaciami) sięgnęłam w styczniu tego roku po ,,Neon Gods” od Katee Robert.

Już na samym początku było źle… pomijając niejasno stworzony świat, praktycznie zerowe poczucie czasu, płytkie relacje, to w oczy rzuciło mi się jedno imię ‘’Demetra” i nawet nie wiecie jak mnie krew zalała i to nie raz, bo zawsze gdy pojawiało się to imię zamiast ‘’Demeter” myślałam, że wyrzucę książkę przez okno. Jednakże myślałam, że jest to tylko błąd w wersji, którą miałam (książka przed ostateczną korektą), ale ostatnio w Biedronce w swoje łapy dorwałam finalną wersję i wtedy się przekonałam, że to nie zostało zmienione… ale już mniejsza o to.

Jako że jest to retelling to oczekiwałam jakichś nawiązań do tego mitu, ale poza owocem granatu jako bezpieczne słowo; 3 psami, które mają symbolizować Cerberal; imionami bohaterów i tym, że Hades ‘’rządzi podziemiem” niewiele tutaj znajdziecie…

A jeśli oczekiwaliście pięknej, ale mrocznej historii Persefony i Hadesa z ostrymi scenami seksu to się zawiedziecie. ICH RELACJA JEST TAK NIELOGICZNA, ŻE TO HIT. Ona już coś do niego czuje po kilkunastu godzinach (bodajże ok 48 – gdzieś to miałam zapisane, ale nie mogę tego znaleźć), a ten jak oddany szczeniak zrobi wszystko, żeby ją chronić nawet poświęcając całe miasto (co może być dla kogoś urocze… ale nie dla mnie, gdy autorka próbuje mi wmówić, że Hades jest dobrym władcą – dobry władca nie poświęca dla jednostki istnień wielu innych osób).

No dobra… ale zostawmy na chwilę Hadesa, bo ten chociaż czasem myśli logicznie, bywa przezorny i stara się nie powtarzać. Za to jego wybranka… dawno nie widziałam tak głupiej, naiwnej, nieudolnej i irytującej postaci, przez którą katorgą było czytanie tej książki – co wyjaśnia, dlaczego odrzuciłam ją na pół roku, by wrócić do niej z nieco innym nastawieniem, ale gdy dostałam na dzień dobry perspektywę tej pannicy to już dostawałam kociego szału.

A finał… cóż, przynajmniej skończył się happy endem, czego można było się spodziewać.
Ja daję książce 2/10.

Dodam jeszcze na koniec, że to jest tylko i wyłącznie moja opinia i że jeśli tobie podobała się książka, to spoko, każdy ma inny gust, a ja opisałam tylko swoje przemyślenia.