Dla jej dobra recenzja

Ellen Marie Wiseman wciągnęła mnie w swoją książkę, jaką była,,To,co zostawiła". Była dla mnie świetna,choć przepełniona smutkiem,tragizmem to wciąż świetna. Ten styl autorki, mroczny klimat, nieprzewidywalność, a także szokujące łączenie wątków kupiło mnie totalnie. Dlatego bez zastanowienia sięgnęłam po kolejną książkę autorki, jaką jest ,,Dla jej dobra".

Czy myślicie sobie czasem, że są takie osoby, które nie powinny mieć dzieci? Takie, które kompletnie nie nadają się na rodzica? Powiem Wam, że po przeczytaniu tej książki mam właśnie takie myśli. Dlaczego? Bo jak usprawiedliwić matkę, która sprzedaje własne dziecko cyrkowcom? Tak moi drodzy, dobrze czytacie. Zatem Lilly Blackwood w wieku 10 lat została sprzedana, wcześniej od urodzenia więziona na strychu. Nie wychodziła poza swój strych, nie miała przyjaciół,nie zaznała miłości rodziców,świat poznawała z książek. A to wszystko tylko dlatego,że była inna niż reszta dzieci.

Książka napisana jest dwutorowo,dzięki czemu przeskakujemy ponad 20 lat do przodu i poznajemy również dziewiętnastoletnią Julię Blackwood. Ciężkie było jej dzieciństwo z surowymi, nieczułymi rodzicami, w szczególności z matką,dlatego uciekła z domu. Po kilku latach dostała w spadku po zmarłych rodzicach posiadłość rodzinną wraz ze stadniną koni. Kiedy odkrywa strych,a w nim fotografie cyrkowe, przedstawiające w nim dziewczynkę zaczyna szukać więcej informacji, które poprowadzą ją do druzgocącej prawdy.

Muszę Wam powiedzieć, że mam problem z odbiorem książki. Początek wciągnął mnie na maksa, jednak później zabrakło tej "chemii" miedzy mną, a książką. Jakoś nie czułam tego cyrkowego życia,opisów zwierząt,czy pracowników. Jednak po pewnym czasie znów między nami "zaiskrzyło" i już nie umiałam jej odłożyć. Wątek Lilly mną wstrząsnął,to okropne co matka zrobiła swojemu dziecku, czułam ogromną złość do tej kobiety,a w stronę Lilly targał mną żal. Życie cyrkowe dziewczynki również wywołało u mnie mnóstwo współczucia, żalu, a także wzruszenia. Kiedy Julia wpadła na trop tajemniczej przeszłości domu, a także rodziców czułam, jakbym znalazła się tam razem z nią. W pewnym momencie autorka jakby uderzyła mnie w twarz. Przyznaję, że czytając, nie było czasu na tworzenie własnych teorii, a kiedy ta wylała się z kart książki doznałam takiego szoku, że moje oczy prawie wyskoczyły z oczodołów, a z ust wyszły słowa niedowierzania. Nigdy nie mówiłam do książki, aż do wieczora kiedy kończyłam czytać,,Dla jej dobra". Ogromny szacunek dla autorki za taki zwrot akcji.