Dla ciebie zabiję recenzja

Krystian Stolarz to bez wątpienia odkrycie roku!

„Dla ciebie zabiję” to jego trzecia książka wydana w tym roku. Jest to również drugi tom „Dla ciebie nawet...”


Ten dzień miał być dobrym dniem.
Brat Marka Barczyńskiego, Michał po trzech miesiącach miał opuścić areszt śledczy, a Marek miał go odebrać, jednak w wyniku pewnych okoliczności spóźnia się, a mężczyzna znika, a były policjant zaczyna go szukać.
W jednym z mieszkań niedaleko aresztu zostają znalezione trzy ciała, w tym zwłoki Michała Barczyńskiego. Sprawa komplikuje się, ponieważ zamordowani to rodzina Drabiny — bandyty, przez którego Michał trafił do aresztu.
Gdyby jeszcze było mało, Marek otrzymuje telefon od żony, która informuje go, że odchodzi od niego i zabiera córkę Różę.
Mężczyzna jednocześnie próbuje rozwiązać zagadkę śmierci brata i nie poddaje się w próbach odzyskania żony.
Pod wpływem chwili kontaktuje się z byłym przyjacielem i wrogiem — Edmundem Lektoryńskim, a to rozpoczyna niebezpieczną grę na granicy prawa i moralności. Jednak czy ta granica jest ważna, kiedy na szali jest życie najbliższych? Ile człowiek jest w stanie poświęcić, aby uratować swoją rodzinę?


Co to była za książka!! Dosłownie czytałam ją z zapartym tchem i tak, zdarzały mi się momenty, w których musiałam na moment przerwać czytanie, bo emocje, jakie towarzyszyły podczas czytania, sięgały zenitu.
Tutaj nie ma przelewek, jest brutalnie, przerażająco, nieludzko. Mamy pełno scen przemocy, nienawiści, chęci zemsty, ale również trudnych decyzji, pojęcia lojalności, przyjaźń, przekraczaniu granic, poświęcenia dla rodziny, czy zastanowienia się nad tym, gdzie i kiedy kończy się człowieczeństwo, a zaczyna się okrucieństwo.

Akcja rozgrywa się z perspektyw kilku bohaterów, które są przerywane w najgorszych (najlepszych) momentach, a to wszystko sprawia, że napięcie wzrasta jeszcze bardziej i po prostu trzeba jak najszybciej poznać dalsze wydarzenia, czyli jeśli raz zaczniecie czytać, to nie przerwiecie jej (nie licząc małych przerw, aby ochłonąć), dopóki jej nie skończycie.
Ponadto cały czas z tyłu głowy miałam tę myśl, że autor jest policjantem i on wie, jak to naprawdę wygląda i jakoś tak wszystko odczuwało się bardziej, wszystko było bardziej autentyczne. A uwierzcie, że Krystian Stolarz wali z grubej rury już na samym początku książki i przez całą książkę utrzymuje ten poziom, a nawet momentami go podnosi.

Jeśli jeszcze nie zapoznaliście się z książkami tego autora, to musicie to zmienić, obiecuję wam, że nie pożałujecie!