Diament i róża recenzja

Kiedy ostatnio czytał*ś książkę, której akcja toczy się w Afryce? Stosunkowo rzadko trafiam na takie pozycje i mam mgliste wrażenie, że mogłabym zliczyć je na palcach u jednej ręki. Od jakiegoś czasu mamy na rynku czytelniczym wysyp publikacji, które opisują wydarzenia w Europie lat czterdziestych poprzedniego wieku. Można by rzec, że u mnie wyskakują już one nawet z przysłowiowej lodówki… Za to historii w gorącym, afrykańskim klimacie nie spotyka się zbyt wielu. Kiedy tylko przeczytałam opis tej powieści i dowiedziałam się, że właśnie tam przeniesie mnie “Diament i róża”, od razu zdecydowałam się na jej lekturę. Do tego ta cudowna okładka! Jeśli tak jak ja czujesz potrzebę przeczytania czegoś świeżego, swoistej odskoczni od oklepanych tematów (nie umniejszając im w żaden sposób), to śmiało sięgnij po tę książkę!

Dorotę wychowała szarość codzienności lat 80 i 90 poprzedniego stulecia, kiedy w wyzwalającej się z komunistycznych kajdan Polsce kobiety nie wiedziały jeszcze, że mogą chcieć czegoś więcej. Więcej niż bycia uzupełnieniem mężczyzny, opiekunką domowego ogniska, kucharką, sprzątaczką, cichym cieniem… Dorota od zawsze czuła, że dla niej to za mało. Kiedy miała jedenaście lat, w jej życiu niespodziewanie pojawiła się Charlotta. Od tego momentu dziewczyna już wiedziała, że nie chce podążać marzeniami swoich rodziców i oczekiwaniami otoczenia, zaczęła konstruować własny plan i konsekwentnie dążyć do wyznaczonego celu.

Wiele lat później jej misternie zbudowany świat lega w gruzach. Mężczyzna, z którym dzieliła ostatnie dwadzieścia lat życia, realizowała pasje, spędzała piękne chwile, oznajmia jej, że to jednak nie to… Odchodzi. Po rozwodzie Dorota wyjeżdża do Afryki, ułożyć swoje myśli i dalszą drogę na nowo. To nie jest jej pierwsza wizyta na tym kontynencie, kiedyś tam mieszkała. Teraz przyjeżdża do Rose, swojej byłej teściowej, która jej potrzebuje i chce odkryć przed nią pewną historię. Tam uczy się odczuwać na nowo, a jej piersi znów wypełniają się ożywczym oddechem.

“Diament i Róża” to powieść hymn. Piękna oda do równości, szczęścia i wzajemnego poszanowania. Niezwykle dobrze czytało mi się tę książkę, pełną dojrzałej mądrości i wyrozumiałości dla ludzkich wad. Książkę, która skierowana jest w mojej ocenie głównie do kobiet, bo choć już wiemy tak wiele, bo choć już tyle kajdan zrzuciłyśmy, to jeszcze wiele z nas nie ma odwagi do realizacji swoich oczekiwań i sięgania po własne spełnienie. Ta opowieść to nie tylko wspaniała podróż do Kapsztadu, to również wyprawa do własnego wnętrza, swojej przeszłości, ale i przyszłości. Książka, która zmusza do refleksji i otwiera oczy. Jej przeczytanie może grozić narodzeniem się motywacji do spełniania Twoich marzeń. Czy znajdziesz w sobie odwagę żeby po nią sięgnąć?