Diabłu ogarek. Czarna Wierzba recenzja

Rzeczpospolita XVII wieku, kraj mlekiem i miodem płynący, gdzie obok siebie żyją katolicy, prawosławni, arianie i luteranie . Gdzie sąsiad wspomoże w potrzebie, nawet jeśli ten jest nie z tego, ale innego świata. Rzeczpospolita gdzie obok świata materialnego egzystuje także ten niematerialny, gdzie w starej wierzbie zamieszkuje diablik, po polach, lasach i łąkach krążą dziwożony, przypołudnice, strzygi i rusałki.


„Skoro zaś ludzie i diabły na tej ziemi muszą żyć razem( …) to niech żyją jak sąsiedzi, choćby nawet sobie krzywi. Nie podnosi się ręki na sąsiada, jeżeli on ci w niczym nie zawinił…”


Pożoga wojenna, która ogarnęła całą Europę, zatrzymała się na granicy Polski, jakby napotkała niewidoczny mur.


Stanisław Jakub Lawendowski herbu Paprzyca, woźny trybunału ziemi liwskiej, specjalizuje się w doręczaniu pozwów wyjątkowo agresywnym adresatom. Jeśli zawiodą dostępne mu środki a siła perswazji okaże się niewystarczająca, nie waha się wyręczyć nadnaturalnymi mieszkańcami ziemi mazowieckiej. Metody aczkolwiek skuteczne, nie przysparzają mu przyjaciół, więc nie dziw, że interesować się nim zaczynają władze kościelne a w wypracowany od dawna porządek i dobrosąsiedzkie stosunki mieszać się zaczyna pewien biskup w towarzystwie hiszpańskiego jezuity. Miejscowi możnowładcy dostrzegają możliwość ugrania cudzymi rękoma czegoś dla siebie, co wystawia na szwank życie Stanisława. Na szczęście jest on doświadczonym politykiem, a z pomocą i dobrą radą zawsze przychodzi mu w sukurs pradziadek Jakub, który mieszkańców Korzenia, stanisławowego zaścianka, wspiera poradą w sprawach sercowych, politycznych, oraz magicznych.


Akcja książki toczy się wartko, potyczki, walki, intrygi i polityka przeplatają się ze sobą tworząc żywą, wciągającą fabułę. Pojawiające się na każdym kroku stworzenia nie z tej ziemi, nawiedzony inkwizytor, siły próbujące siać zamęt, ferment i zniszczenie w Rzeczpospolitej, wszystko to ma przeciwko sobie woźny liwski, stając do obrony kraju i rodzinnej ziemi mazowieckiej.


Konrad Lewandowski w bardzo naturalny sposób splata ze sobą świat realny i ten funkcjonujący w legendach i podaniach ludowych. Bohaterów powieści nie dziwi diablik mieszkający w starej wierzbie, czy upiorny pies pojawiający się na drogach.


Świetnie zarysowane tło historyczne przybliża życie codzienne XVII wiecznej szlachty; polityka, zwyczaje, religia, wszystko to podane nienachalnie i z wyczuciem tworzą barwną rzeczywistość. Aby opowiadana historia była jeszcze bardziej wiarygodna, język powieści archaizując, nawiązuje do epoki. Dzięki zastosowaniu tego zabiegu subtelnie i z wyczuciem, autor osiąga zamierzony efekt, stwarzając książkę barwną, klimatyczną i wciągającą od pierwszych stron. Duża dawka humoru stanowi wisienkę na torcie, tak delikatnym i smakowitym, że nie sposób się od oderwać.


Polecam wszystkim poszukującym dużej dawki przygody, klimatu i sarmackiej buty.