Detoks recenzja

W łódzkiej kamienicy dokonano makabrycznej zbrodni na młodej studentce polonistyki. Jej ciało rozczłonkowano na kilkanaście kawałków, a pokój, w którym znaleziono fragmenty zwłok przypominał ubojnie. Sprawa zyskuje status priorytetu dla policjantów łódzkiego wydziału kryminalnego. Każda mijająca godzina oddala funkcjonariuszy od pojmania sprawcy. Wkrótce znika kolejna kobieta, ściśle związana ze śledztwem. Kim jest sprawca potwornych zbrodni? Jaki motyw nim kieruje? I czy policjantom uda się w porę zatrzymać bestię w ludzkiej skórze?

Dość sceptycznie podchodzę do książek, które liczą więcej niż 400 stron, czytanie „cegiełek” rzadko sprawia mi przyjemność. Ale „Detoks” to 527 kartek kryminału, od którego nie sposób się oderwać. W zasadzie podczas lektury miałam wrażenie, że napisano go specjalnie pod mój gust czytelniczy, a to zdarza się niezwykle rzadko. Wykreowany przez autora świat jest tak bliski rzeczywistości, że aż trudno w to uwierzyć, a historia jest tak dobrze oddana, jak gdyby wydarzyła się naprawdę.

Szczególną uwagę zwracam na to, w jaki sposób autorzy kreują postacie, a zwłaszcza, jeżeli są nimi policjanci. W tej książce w absolutnym epicentrum fabuły znajduje się Tomasz Kawęcki – policjant pionu kryminalnego, który nie wylewa za kołnierz. W zasadzie jego sympatia do trunków wysokoprocentowych przekroczyła wskaźnik normy. Oprócz alkoholizmu Kawęcki ma pełno innych przywar, przez które w zasadzie można go określić jako antagonistycznego bohatera. Cechuje go emocjonalna oziębłość, niedostępność, upierdliwość, ordynarność. Jednak oprócz tego, że nienawidzi on ludzi, a przede wszystkim siebie, posiada też cechy, które czynią go dobrym śledczym: chorobliwe zaangażowanie inteligencja czy w końcu obdarzenie go przez naturę ponadprzeciętną pamięcią. Z pewnością znajdą się tacy, którzy uznają głównego bohatera „Detoksu” za naddanego, czy wręcz przerysowanego – jednak dla mnie był niezmiernie ciekawą, intrygującą personą. Jedną ⭐ zmuszona jestem odjąć za nieco przeciągnięte zakończenie.

Serię, jak i jej autora śmiało mogę uznać za jedno z moich największych kryminalnych odkryć ubiegłego roku.