Dzieci czasu. Z kalendarza dziejów ludzkości recenzja

Uwielbiam książki które zmuszają mnie do latania po internecie i szukania informacji na temat opisanych wydarzeń, miejsc,  osób czy dzieł sztuki. Kocham takie "rysercze" bo nie ma dla mnie większej satysfakcji niż nauczenie lub dowiedzenie się czegoś nowego.  Im więcej się dowiaduję tym więcej chcę wiedzieć.  I dlatego "Dzieci czasu " zawojowaly mnie absolutnie.  W książce znalazłam informacje zabawne, smutne, dziwaczne, absurdalne  -  a wszystko uporządkowane w formie swoistego kalendarza. Każdy dzień to jakieś wydarzenie,  czasem data jest przybliżona ale w większości przypadków dokładna.  No i sobie człowiek bierze tę książkę do ręki i może na przykład otwierać na chybił trafił.  Może sobie sprawdzać co też ciekawego wydarzyło się w jego urodziny. Albo trzynastego.  Może sobie rzucać kostką i czytać strony które zostaną wskazane przez liczbę oczek. W ogóle może on czytać od początku,  od końca,  szybko albo przez 10 lat.
Wiedzieliście że 17 stycznia 1918 roku w Moskwie skazano Boga na śmierć? I w pewnym sensie wykonano wyrok.  Albo że pod koniec lipca 1960 roku Światowa Organizacja Zdrowia po zwołaniu komitetu kryzysowego ze względu na inwazję szczurów na Borneo  zdecydowała się na zrzut spadochronowy kotów? I oni te koty naprawdę zrzucili.  Albo o tym że 1 września 2009 w Niemczech postawiono pomnik dezerterom? 
Właśnie tego typu ciekawostki znajdziemy u Galeano, czasem podane "na sucho" a czasem z odautorskim komentarzem.  Będę niejednokrotnie do tej książki wracać,  pomysł rewelacyjny a wykonanie fenomenalne.  Polecam wszystkim i każdemu,  jest o piłce nożnej,  o kościele,  o sztuce, o górach których nie ma, o szpiegach  -  jedynym mankamentem jest to że rok ma 365 dni a nie chociaż z tysiąc.  

Ja po prostu nie mam się do czego przyczepić bo to jedna z najciekawszych książek które czytałam.