Pustynny książę. Księga I recenzja

Kiedy autor stworzył już wcześniej cudowny świat i niezwykły cykl historii to świadomość ciążącego na nim zadania, aby historię w tym świecie kontynuować jest niezwykłym wyzwaniem i uważam, że sprostać oczekiwaniom czytelników jest bardzo ciężko. Nie mówmy o nim, chłop wykonał swoją robotę i to cholernie dobrze.

Na początku Cyklu Demonicznego miałam problem z odnalezieniem się w nim dopiero po skończeniu drugiego tomu płynnie przeszłam do kolejnego. Tutaj nie było żadnego problemu wgryźć się w historię. Starzy bohaterowie, świat tak dobrze znany jednak zmieniony na przestrzeni tych kilkunastu lat. Niektórzy poszli do przodu inni zostali w miejscu. Początkowo wydawać by się mogło, że jest sielankowo demony poszły w odstawkę został tylko kontrowersyjny bohater/ka Olive to jakby nie ma większych powodów do zmartwień. I wtedy akcja nabiera tempa. Pierwszy tom jest delikatnym chaosem, autor próbował zawrzeć dużo informacji w obszernej treści, pokazać nam nowych bohaterów połączonych ze starymi. Stare systemy z nowymi. Brzmi ciężko, skomplikowanie i beznadziejnie. Ja natomiast w tym chaosie odnalazłam się perfekcyjnie. Według mnie wszystko było po coś, niczego nie brakowało (no poza odpowiedziami – nie kończmy tak szybko powieści). Uważam, że nadal kunszt pisarski autora jest na wysokim poziomie. Możemy poznać świat, postacie, a nawet demony z innej perspektywy i nadal potrafi zaskoczyć.

Perfekcyjnie autor zrobił wzmiankę o odmienności na wszelakim poziomie. Ujął to w dość dosadny sposób, abyśmy mogli poczuć rozterki, smutek, a nawet pewną rodzaju złość na niesprawiedliwość świata jaka spotkała nie nas, a tych bohaterów. Utożsamiamy się z nimi, chcemy nimi być.

Co do fabuły wydaje mi się, że to już nie jest prosta walka dobra ze złem. Mamy tutaj więcej pytań niż odpowiedzi jak na razie. Jednak jest ten zalążek, zierenko, które zaczyna kiełkować - dzięki niemu nie oderwiemy się od lektury i chcemy sięgnąć po więcej i więcej.

Przenieście się do świata demonów, bo naprawdę warto. Zwroty akcji murowane, otarcie się o śmierć równe palpitacji serca czy zawału - tutaj jest to na okrągło. Surowość pewnych zasad, znowu ukazana ślepa wiara, z którą idzie się nie w parze tylko klapkami na oczach. Magia, o której już wiemy tak dużo, a nadal zadziwia nas jej niezwykłość. Dodajcie do tego demony, które wydają się takie jakie były, ale czy na pewno? Gwarantuje – nie będziecie żałować!