Wieża milczenia recenzja

Jeśli chodzi o Remigiusza Mroza, nikomu przedstawiać go nie trzeba. To jeden z popularniejszych pisarzy polskiego kryminału, znany głównie z serii o jakże zadziornej i opryskliwej, a przy tym skutecznej w działaniu adwokatce Joannie Chyłce. Jednakże nie była to pierwsza próba pisarska autora, ponieważ jego literackim debiutem była „Wieża milczenia”, wznowiona niedawno nakładem Wydawnictwa Dragon.

Akcja nie rozgrywa się w Polsce, lecz na terenie Stanów Zjednoczonych.
Historia zaczyna się podobnie jak większość kryminałów: mamy trupa w postaci młodej dziewczyny i zamaskowanego sprawcę. Policjanci depczą mu po piętach, ten jednak pozostaje dla nich nieuchwytny. Czasem przyjdzie im działać na granicy prawa, a w samo śledztwo wmiesza się nawet FBI, a tropy zaprowadzą naszych bohaterów aż do Singapuru.

Powiem tak: w tej powieści ewidentnie jest widać już zalążek powstania serii o Joannie Chyłce: na płaszczyźnie relacji bohaterów, prowadzenia narracji, dedukcji i nagłych zwrotów akcji. Raz za razem przyszło mi się uśmiechnąć, kiedy czytałam dialogi pomiędzy Thomsen a Wintonem. Polubiłam tę dwójkę bohaterów i zastanawiałam się, jak się dla nich skończy ta cała przygoda. Najmniej spodobała mi się postać Villardo, który w całym swoim pieniactwie i awanturniczej postawie wydawał się dość sztuczny.

W tej powieści nie zabrakło oczywiście intryg, politycznych gierek i zabawy w kotka i myszkę. Fabuła została poprowadzona w ciekawy sposób, książkę czytało się lekko i przyjemnie. Ten mechanizm tworzenia wątków powieściowych będzie się sprawdzał w kolejnych publikacjach autora. W fajny sposób został wpleciony zoroastrianizm, który wyjaśniał w pewien sposób motywy działania fanatycznego mordercy. Znaczenie tytułu powieści, Wieża milczenia, autor odkrywa przed nami dopiero pod koniec.

Wcześniej nie znałam tej pozycji, więc okazja do jej przeczytania tym bardziej była dla mnie miłym doświadczeniem. Jak na debiut literacki, książka wypada dobrze. Lektura dała mi obraz, jak warsztat autora ewoluował, zarówno pod względem stylu, jak i języka. Polecam jako lekką i ciekawą lekturę.