Deadline recenzja

Czas. Mamy z nim ogromny problem. Z nieustannego poczucia jego braku bierze się o wiele więcej bałaganu niż można by przypuszczać. Wrażenie nieustającego pościgu wykańcza i sprawia, że chwieje się fundament naszej psychicznej stabilizacji. Względna kontrola nad życiem zaburza dobrostan. Poczucie braku bezpieczeństwa, ciągła nieprzewidywalność, prowadzi do narastającej frustracji, wypalenia, bezradności, a nawet agresji. Nikt nie lubi deadline'u, ale wszyscy musimy z nim żyć.

Kariera pisarska Klary Figi stanęła w miejscu, a rynek książki robi się coraz bardziej wymagający. Trudno utrzymać się na powierzchni, a wydawca goni z terminami. Nie może wycofać się z podjętych zobowiązań. Na adres wydawnictwa przychodzą anonimowe listy z pogróżkami, skierowane do autorki. Rzeczywistość zaczyna ją przerastać. Życie staje się pułapką. Gdy w wyniku napaści doznaje urazu ręki, postanawia zatrudnić asystentkę, by pomogła jej wyjść z kołowrotka złych zdarzeń.

Pasjonujący thriller owiany mocą kłamstw, które tworzą iluzję życia, pozwalającą być na topie. Przeszłość, od której nie ma ucieczki. Skrzętnie skonstruowana intryga, która wciąga od pierwszych stron, a finalnie zaskoczy każdego. Autorka prowadzi nas po ścieżkach ludzkiej psychiki, którą sterują manipulacje.

Magdalena Majcher przedstawia kulisy rynku wydawniczego. Autorzy, wydawnictwa, świat pozorów i sieć oszustw. Brutalna prawda o literackiej społeczności. Nie wszystko to co widać jest prawdą.

Klara nie radzi sobie z otaczającą codziennością. Trudna przeszłość spowodowała, że musi wydawać swoje książki pod pseudonimem. Towarzyszy jej pustka, przeszywająca samotność oraz niewyobrażalny lęk. Gąszcz półprawd i fałszu. Przebywanie w świecie własnych myśli wyzwala skowyt niemocy. Jedno zdarzenie uruchamia lawinę kolejnych i osacza niepewność. Wszelkie zło wydobywa się na powierzchnię i wkrada się chaos.

Każdy ma tu swoje tajemnice. Jedne są nieistotne, inne niosą mrok i destrukcję. Życie zatrute obłudą śmieje się szyderczo w twarz. Wokół pajęcza sieć podstępów. Strach paraliżuje, zamyka, ogranicza. Zakłada kaganiec na myśli, odcinając od zdrowej analizy.

Na granicy obłędu człowiek niezrównoważony nie ma świadomości swojego szaleństwa. W którym miejscu tak naprawdę znajduje się granica między szaleństwem, a poczytalnością? Skoro fikcja może opierać się na prawdziwych wydarzeniach, dlaczego prawda nie mogłaby być inspirowana fikcją?...

Polecam bardzo. Czytajcie!