Dawne i przyszłe wiedźmy recenzja

Zdarza Wam się wymęczyć książki czy je porzucacie, gdy coś nie gra?

Dawne i Przyszłe Wiedźmy to książka napisana bardzo ładnym stylem i poruszająca ciekawe wątki, jednak zabrakło mi poczucia zaangażowania w fabułę, mówiąc prościej, zaczęła mnie nudzić.

Jest to historia trzech sióstr, które spotkały się po latach i próbują na nowo odbudować swoje więzi, ponieważ rozstały się w gniewie i nieporozumieniu. Każda z nich ma własne życie i problemy, ale mogą na siebie liczyć. Tłem wydarzeń jest walka o prawa kobiet, a główną gałęzią historii jest poszukiwanie starej magii. Autorka wplata też w historię inne ciekawe, aktualne i można rzec kontrowersyjne wątki z życia wzięte. Brzmi jak coś solidne dobrego!

Zacznijmy od początku - w pierwszych rozdziałach uderzył we mnie świetnie wykreowany klimat magii, przeplatanej z mrokiem i niepokojem - dostajemy idealny obraz wiedźmy rodem z baśni, za każdym razem czułam się jakbym została wrzucona prosto w atmosferę Halloween. Z tego powodu pierwsze 100 stron przeczytałam błyskawicznie i z zamiłowaniem, niestety, później zostałam przytłoczona mało dynamicznym rozwojem akcji. Autorka postawiła na niespieszny rozwój fabuły, bardziej zaangażowała się w opisy, uczucia, relacje. Lubię takie zabiegi, ale jednak akcja też jest istotna, dla mnie zadziałało to tutaj na minus, a do tego wszystkiego, wydarzenia były mało ciekawe, wręcz takie prościutkie i mdłe - jak na taki potencjał.

To nie tak, że było bardzo źle, jest to całkiem dobra książka, fajnie napisana, ale czytałam lepsze.

Podsumowując: Mnie nie zachwyciła, była w porządku, lecz momentami nużyła.

Ode mnie 6/10, ale zawyżam ze względu na wykreowany klimat. Tak to mocne 5/10.

Dziękuję wydawnictwu Iuvi za egzemplarz do recenzji.