Dotyk Julii recenzja

Ciemność, chłód, samotność, w takiej atmosferze poznajemy Julię Ferrars. Siedemnastolatka już od 264 dni jest zamknięta w klaustrofobicznie małej celi, bez jakiekolwiek kontaktu ze światem zewnętrznym czy drugim człowiekiem. Przyczyną jej całkowitego odizolowania od reszty społeczeństwa jest niesamowita zdolność, a raczej przekleństwo, którym została obdarzona. W jej dotyku tkwi bowiem niesamowite cierpienie, wystarczy chwila, aby osoba, którą nastolatka nawet przypadkiem trąciła, zmarła w niewyobrażalnych katuszach.

Już od dzieciństwa Julia przeczuwała, że jest inna. Rodzice unikali kontaktu z nią, traktowali ją oschle i pogardliwie. Rówieśnicy nie tylko trzymali się od niej na dystans, ale i bali się jej. Co więcej parę lat wcześniej bohaterka nieumyślnie pozbawiła życia małego chłopca. Wszystko to sprawiło, że rodzina dziewczyny bez wahania zdecydowała się na umieszczenie jej w specjalnym szpitalu dla obłąkanych. To tutaj bohaterka wypełnia swój czas nieustającymi rozmyślaniami, podczas gdy rzeczywistość poza murami przechodzi zupełną transformację.

Kontrolę nad państwem przejmuje Komitet Odnowy, który to widzi w zdolnościach Julii niecodzienny potencjał do walki ze swymi oponentami. Wkrótce też do celi bohaterki dołącza Adam Kent. Chłopak początkowo sprawia wrażenie równie zagubionego i zdezorientowanego jak Julia. Jednak pomimo dość niechętnego podejścia dziewczyny do zawierania znajomości, po pewnym czasie między bohaterami nawiązuje się nić porozumienia i sympatii. Wchodzi również na jaw, że nastolatek jako jedyny może bezpiecznie dotykać Julię. Niestety stosunkowo szybko ujawniają się kłamstwa Adama. Jak się okazuje bohater jest jednym z żołnierzy wspomnianego wcześniej Komitetu Odnowy, a jego zadaniem jest sprawowanie kontroli i pilnowanie dziewczyny przed ewentualną ucieczką. Tymczasem to właśnie on umożliwi Julii wyrwanie się spod nadzoru partii.

Byłabym zupełnie nieszczera, gdybym nie przyznała się, że to głównie oprawa graficzna książki zachęciła mnie do zapoznania się z jej treścią. Magnetyczna postać, przedstawiona na okładce, jest nie wątpliwie atutem , zachęcającym do kupna tej pozycji. Prócz tego pomysł na fabułę jest bardzo innowacyjny i intrygujący. Jednakże jego potencjał nie został wykorzystany w stu procentach, mam tu na myśli stosunkowo mało wyrazistych bohaterów. Nie mogę się nie pokusić o stwierdzenie, że Adam to kolejny wyidealizowany nastolatek, bezgranicznie zakochany i zapatrzony w główną bohaterkę, której postawa często przypomina zachowanie kilkuletniego dziecka.

Akcja tekstu momentami całkowicie zamiera, w szczególności ma to miejsce na samym początku powieści, kiedy to stopniowo poznajemy świat przedstawiony. Ciekawym zabiegiem okazało się natomiast zastosowanie przekreślony zdań. Obrazuje to poniekąd dość niekonwencjonalne pióro autorki. „Dotyk Julii” nie jest książką pisaną językiem banalnie prostym, czego można by było się spodziewać po literaturze młodzieżowej, Tahareh Mafi nakreśla sytuacje w sposób chaotyczny i nieuporządkowany. To właśnie wyróżnia jej utwór na tle innych.

Największym minusem utworu jest niedokładność w opisie „działania” dotyku Julii. Czytelnik dowiaduje się jedynie, że sprawia on ból i niewyobrażalne cierpienie. Aczkolwiek nic ponadto nie zostaje wyjaśnione. Nie wiemy, co konkretnie dzieje się z osobą, będącą pod działaniem uścisku bohaterki.

„Dotyk Julii” to debiut literacki młodej amerykańskiej autorki Tahereh Mafi. Książka, rozpoczynająca trylogię przygód nieprzeciętnie uzdolnionej siedemnastolatki, jest krótko mówiąc dobra, aczkolwiek nie rzuca na kolana ani nie zapisuje się na trwałe w pamięci.