Śmierć ma 143 cm wzrostu recenzja

Jeżeli chodzi o książki, posiadam różne zboczenia. Jednym z nich jest konfrontacja tytułu oryginału z wersją polską, która zbyt często mija się z pierwowzorem. Takie stawianie sytuacji od czasów „wirującego seksu” wpisało się chyba w nasz znak rozpoznawczy. Nie mam tym samym pojęcia jak tłumacz mógł niemieckojęzyczny „Das Kind” przełożyć na „Śmierć ma 143 cm wzrostu”. Może ta głębokość i dwoistość interpretacji oryginału go przytłoczyła. Faktycznie, niemieckojęzyczne „dziecko” jest za mało wymowne, trzeba więc zakwestionować wszystko, z autorskim zamysłem włącznie.
Tyle słowem wstępu.

Jednym z głównych bohaterów powieści jest Robert Stern. Człowiek sprawujący profesję jednego z lepszych prawników w Berlinie. Jego życie, podobnie jak jego mieszkanie, jest puste. Nie ma on u boku nikogo bliskiego, kto mógłby ów pustkę wypełnić. Pomimo, że upłynęło dziesięć lat od śmierci jego nowo narodzonego dziecka, nie jest on w stanie przejść z tym do porządku dziennego.
Pewnego dnia poznaj dziesięcioletniego Simona, nieuleczalnie chorego na raka mózgu, który przekonany jest o tym, że w poprzednim wcieleniu był mordercą. Próbując to udowodnić doprowadza Roberta do kolejnych, ukrytych w różnych zgliszczach, zwłok. Dziwnym trafem (!) policja nie wierzy w reinkarnację małego Simona, przez co Stern staje się głównym podejrzanym o dokonanych morderstw.
Gdyby tego było mało, do Roberta zaczyna przemawiać głos człowieka o nieznanej mu tożsamości. Szantażuje go emocjonalnie uderzając w najbardziej czuły w nim punkt – daje mu nadzieje, że jego zmarły syn Felix wciąż żyje.
Czy Robert przeżyje ten szereg kuriozalnych i absorbujących czytelnika wydarzeń? Czy odkryje prawdę o swoim synu? Czy Simon udowodni prawdziwość reinkarnacji? Wiecie, gdzie szukać odpowiedzi.

W książce przewijają się także wątki pedofilii, handlu dziećmi i szeroko pojętej reinkarnacji, które bezpośrednio dotyczą głównych bohaterów, przez co jest ona jeszcze bardziej wciągająca i intrygująca. Autor do perfekcji opanował granie na emocjach odbiorcy czy dozowanie napięcia. Ponadto nie subiektywizuje on, próbując nam ukradkiem przesłać kanony wartości, jedynie opisuje, relacjonuje, a przedstawione fakty pozostawia własnej interpretacji.

Podsumowując: Dawno nie czytałam tak dobrej książki o tak wypaczonym tytule.