Dante recenzja

„Dla mnie to był kolejny znak. Wiedziałem, że nie odpuszczę. Bo to już nie był przypadek. Trzy razy. Trzy razy zetknęły się nasze drogi, mimo iż nie byłaś tego świadoma, ale tak, właśnie tak było.”

Dante Zoll jest znany jako kobieciarz i żartowniś, ale to jest tylko jedna strona, bo ten mężczyzna posiada, jeszcze inne obliczę. Do tej pory żył beztrosko, ale wydarzenia, jakie miały miejsce w jego życiu, spowodowały, że zaczął inaczej na wszystko patrzeć i chciał coś zmienić w swoim życiu. Na zaproszenie przyjaciela przyjeżdża do niego na Mazury i tam spotyka Nasturcje. To nie jest ich pierwsze spotkanie, już kilka razy los sprawił, że ich ścieżki się przecięły. Dziewczyna jest od niego dużo młodsza i wycofana. To, co wydarzyło się w dzieciństwie, odcisnęło swoje piętno na jej psychice, a jej wyjątkowa choroba tylko dokładała jej traumy. Dante od samego początku był nią zafascynowany, widział to, jaka jest wyjątkowa i piękna, mimo że ona tak nie uważała. Postanowił, że zrobi wszystko, żeby przebić się przez jej mur i pokaże jej, że może być szczęśliwa. Tylko nie będzie to takie łatwe i proste, bo mimo że Nasturcja jest ukryta za murem, to potrafi pokazać pazurki, gdy jej coś się nie spodoba. Czy dowie się kto i jak ją skrzywdził? Czy dzięki niemu zaakceptuje siebie i będzie szczęśliwa? Czy ktoś pomógł losowi, żeby ich drogi się ze sobą przecięły?

„Marzenia się nie spełniają. Marzenia się spełnia. Samemu. To są cele, które sobie wyznaczasz, a następnie krok po kroku realizujesz.”

Bardzo czekałam na kolejną historię z kolejnym z braci Zoll. I nie będę ukrywać, że uderzyła we mnie i to bardzo. Aż za bardzo utożsamiałam się z główną bohaterką i tym z czym musiała się mierzyć. W tej części przez autorkę zostają poruszone bardzo ważne i niełatwe tematy, z którymi mierzą się bohaterowie, a zwłaszcza Nasturcja, która doświadczyła przemocy psychicznej i to od osoby, która powinna ją chronić i kochać bezwarunkowo, dyskryminacji, wytykania palcami i naśmiewania się z powodu choroby. I to za sprawą Dantego wychodziła ze swojej skorupy, otwierała się na świat i przekraczała swoje granice. Niby można by powiedzieć, że się różnią, ale po głębszym poznaniu okazuje się, że są do siebie bardzo podobni. Każdą chwilę przeżywałam wraz z nimi, od początku do końca emocje targały mną, nie pozwalając na chwile wytchnienia. Były chwile radości, uśmiechu, ale i takie, które wywoływały strach, ból, złość. Nie raz łezka w oku mi się zakręciła, bo wiem, z czym mierzyła się Nasturcja i wiem, jak słowa potrafią ranić i wnikać w psychikę, ale najważniejsze jest to, żeby mieć przy sobie osoby, które zawsze będą wspierać. Piękna historia o miłości przyjaźni, pokonywaniu swoich granic, rodzinie. Już czekam na ostatniego z braci. Polecam.