Dante recenzja

„Miłość nie powinna boleć”.

Po dwóch naprawdę udanych tomach serii przyszedł czas na trzeci i historię Dantego. Już w pierwszym oraz drugim tomie tliła się we mnie ciekawość tego, jaki okaże się Dante. Czy będzie równie stateczny, jak Lucian, czy może jednak roztrzepany jak Giovanni? Dante jednak okazał się po prostu sobą i porównywanie go do braci nie miało najmniejszego sensu.

Średni z synów Marcellos wiedział, że w końcu będzie musiał objąć władzę i zastąpić ojca w stanowisku capo. Do tego był przygotowywany i tego pragnął. Jednak, by w pełni spełnić wymagania komisji, potrzebował mieć u swojego boku żonę.

Catrina nazywana była Królową. Piękna, zmysłowa, ale przede wszystkim przebiegła. Nie bez powodu udało jej się zyskać taki przydomek, bo handel narkotykami w świecie, gdzie to mężczyźni rządzili na ulicach, był nie lada wyczynem.

Spotkanie Dantego i Catriny zapoczątkuje ich relację opartą przede wszystkim na wspólnych interesach. Ona potrzebuje bezpieczeństwa zapewnionego przez nazwisko Marcellos. On potrzebuje żony, dzięki której trafi na szczyt.

Prosty układ. Ślub, partnerstwo, wzajemny szacunek i nic więcej.. Czy Dante i Catrina będą w stanie dotrzymać warunków umowy? Co zrobią, gdy na jaw wyjdą skrywane przez kobietę tajemnice?

***

Zaczynając czytać Dantego, nie miałam wielkich oczekiwać, choć jednocześnie czułam swego rodzaju spokój o to, że dostanę fajną historię. Czułam się spokojna o sposób pisania, bo autorka udowodniła mi już, że piszę naprawdę świetnie, jednak to cała fabuła, jaką znalazłam w trzecim tomie, aż tak zawładnęła moim sercem.

Lucian był świetny, Giovanni dobry, jednak Dante to dla mnie ideał. Mogłoby się wydawać, że historię mafijne już mi się znudziły, jednak nic bardziej mylnego. Kolejny raz zostało mi udowodnione, że mafia może mieć różny wydźwięk, a takie książki jak Dante tylko utwierdzają mnie w przekonaniu, że, sprawić, że nie będzie mógł się oderwać od lektury.

Bardzo polubiłam bohaterów. Dante miał już miejsce w moim sercu, jednak postać Catriny, ukazanej jako pełną pasji, zaangażowania, siły i woli walki kobietę, która nie da sobie w kaszę dmuchać, było doskonałym pomysłem. Nie brakowało w tej książce chwil, w których się zaśmiałam, były też takie, gdzie się wzruszałam. Było namiętnie, niebezpiecznie, tajemniczo.. Autorka dawkowała mi emocje, jednocześnie cały czas coś się działo i nie pozwalało, choć na moment odłożyć czytnika na bok.

Dla mnie seria Filthy Marcellos to jedna z lepszych serii mafijnych i jestem pewna, że jeszcze kiedyś wrócę do tych książek, bo tak dobrze napisane romanse naprawdę warto doceniać. Jestem ciekawa, czy autorka pokusi się o stworzenie historii młodszego pokolenia, bo ja z chęcią bym o nich więcej poczytała.

Oczywiście Dantego, jak i dwóch poprzednich braci bardzo POLECAM!