Wróć przed zmrokiem recenzja

„Bardzo dobrze napisane” – to była moja pierwsza myśl po tym, gdy przeczytałem początkowe dwadzieścia – trzydzieści stron tej powieści. Serio, mocno rzucało się to w oczy, gdy obcowałem z początkiem „Wróć przed zmrokiem”. Opisy, dialogi, wprowadzenie czytelnika w sytuację głównej bohaterki, sama konstrukcja fabuły, zwróćcie np. uwagę na tę minizmyłkę pod koniec sceny jej rozmowy z matką – wszystko to, hmmm, epatowało wręcz sprawnością pióra autora. I jednocześnie przez cały ten czas jakoś tak podskórnie czułem, że bardzo ciężko będzie pisarzowi rozciągnąć to na cały ten tekst. Że ciężko będzie Sagerowi sprawić, by całość tak się czytało. Po trosze dlatego, że jest to po prostu obiektywnie trudne, w większym jednak stopniu ze względu na materię, której miała tyczyć ta powieść. Wiedziałem, że głównym motywem – tym, który pojawi się po owej części wstępnej – książki będzie nawiedzony (czy może „nawiedzony”) dom, który to motyw jest w literaturze tak zgrany, tyle razy już przerabiany, że bardzo, bardzo ciężko będzie w tym temacie nie popaść w banał czy w nieoryginalność.

Ciekawe, że mam wrażenie, że autor zdawał sobie z tego niebezpieczeństwa sprawę równie dobrze, jak ja. I chcąc mu jakoś stawić czoła zaczął dorzucać do tej historii tyle dodatków, tyle atrakcji, że głowa mogła od tego rozboleć. Pani policjantka, którą widzimy w dwóch planach czasowych, mini-prawie-romans naszej protagonistki, kolejny romans, ten z przeszłości, który miał się stać źródłem ZUA, którego wszyscy doświadczyli, listy, które bohaterowie pisali wtedy do siebie, no, wszystko, byleby tylko czytelnik nie znużył się tym kliszowym charakterem samego pomysłu na powieść.

I, uczciwie trzeba powiedzieć, jakoś tam mu to wyszło, nie nudziłem się, co najwyżej właśnie miałem lekki ból głowy od tego całego nadmiaru.

Z tymi, wzmiankowanymi już, dwoma planami czasowymi w tym tekście to w ogóle jest ciekawa sprawa. Mamy opowieść snutą przez naszą dzielną bohaterkę – narratorkę i, równolegle, kolejne fragmenty książki napisanej przez jej ojca, opisującej wydarzenia sprzed lat. I mają się one zazębiać. I zazębiają się tam sobie, nie ma jakichś bezpośrednich związków między obiema warstwami narracji. Co natomiast szczególnie interesujące to fakt, że o ile „główna” nić narracyjna jest w zasadzie całkowicie pozbawiona ironii, tego tak charakterystycznego dla anglosaskich autorów literatury popularnej lekkiego śmieszkowania (tzn. te elementy są, tylko właśnie wyłącznie w otwierającej powieść partii tekstu, tej zanim narratorka przeniesie się do nawiedzonego domu), o tyle w książce jej ojca to jak najbardziej się pojawia. Nie jest tego jakoś szczególnie wiele, ale jednak. I, co jeszcze bardziej zaskakujące, mocniej wybrzmiewa ten z końcowych zwrotów akcji, który również to tam się znajduje.

6/10 i to dość naciągane. Można przeczytać, jest w tym nawet jakaś literacka zabawa, ale to wszystko.