Zasupłane myśli. Perypetie fobicznej Eleonory recenzja

Kto z nas, w tym natłoku codziennych wydarzeń, czasami nie ma tego wszystkiego dość. Gubimy się, denerwujemy się, ciągle się gdzieś spieszymy i wykonujemy zadania z terminem realizacji na wczoraj. Nie sposób w takiej sytuacji zmagać się z ciągłym stresem i zamartwianiem, czy wszystko zrobiliśmy, czy czegoś nie zapomnieliśmy. Z taką rutyną walczy codziennie Eleonora, bohaterka Zasupłanych myśli. Mieszka w średniej wielkości mieście. Ma pracę, wyprowadziła się od rodziców i wynajmuje mieszkanie. Wkoło niej są przyjaciele, a serce zdobywa zakochany w niej partner. Słowem, wiedzie spokojne i sielskie życie. Ale nie. Dla niej to za mało do pełni szczęścia. Wiecznie niezadowolona szuka pocieszenia i porady w gabinetach terapeutycznych. Tam wylewa swoje żale i bóle. A wszelkie niepowodzenia i fobie leczy coraz to nowymi lekami psychotropowymi. A, i nieustannie studiuje ulotki do tych specyfików, już mogłaby być farmaceutką. Żyje w przekonaniu, że jest chora psychicznie. Czy tak jest naprawdę? Czy to tylko jej urojenia i próba ucieczki od normalności? Czy pokona własne lęki i strach i odnajdzie prawdziwe szczęście? Przekonajcie się sami, ta książka jest bardzo realistyczna, a takich bohaterek na co dzień spotykamy wiele. Są też wokół nas, z czego nawet czasami może nie zdajemy sobie sprawy …

Zasupłane myśli to okraszona humorem, ale i ironią historia młodej zakompleksionej kobiety. Wydaje jej się, że wszystko robi źle i jest beznadziejna. Uwielbia narzekać na swój los, całkiem jak znaczna część rodaków. Myśli zaprzątają jej głowę i nie pozwalają otworzyć się na świat, inaczej spojrzeć na bliskie otoczenie i wyzwolić się z jarzma przekonania o własnej słabości. Przyznać muszę, że wielu z nas zmaga się z podobnymi problemami jak bohaterka, nawet może nie zdając sobie z tego sprawy. Ale jak się głębiej zastanowimy, to można przyznać rację, że rzeczywiście tak jest. Przy tej lekturze można się dobrze bawić, ale i wiele nauczyć. Niby śmiechem, niby żartem, ale wiele przemyśleń i refleksji zostaje w nas. Autorka też wywołuje nas do tablicy i pokazując zmagania bohaterki z własnym „ja” tego samego wymaga od nas. Ale jestem przekonana, że ta jej troska ma na celu poprawę naszego życia i ustrzeżenia nas od nadmiernych fobii. Lekturę czyta się szybko, na jednym głębszym oddechu, nie jest zbyt wymagająca i nie wymaga nadmiernego skupienia. Natomiast pozostawia w nas trwały ślad, po którym powinniśmy dążyć do pełnego szczęścia.

Dobra zabawa i miłe spędzenie czasu. I chwila na refleksję. Sięgnijcie odważnie po tę krótką historię i rozwiążcie swoje skołtunione myśli, pozwólcie im swobodnie biegać w waszej otwartej i bogatej wyobraźni.