Usuwacz recenzja

To moje pierwsze spotkanie z autorem, chociaż jakiś czas temu przymierzałam się do lektury innej książki Krystiana Stolarza. Lecz dopiero "Usuwacz" przyciągnął mnie bez odwrotu.
W tej książce autor porusza ważny temat, który nie jest wydumaną historią, to mogło się wydarzyć naprawdę, a z pewnością większość faktów jest jakby z życia wzięta. I wszyscy znają takie przypadki, które pojawiają się w powieści. Na wsiadanie za kierownicę po alkoholu jest u nas przyzwolenie społeczne. Wiele osób nadal nie widzi w tym nic złego.
Przecież jedno piwo czy kieliszek nie przeszkadza w jeździe samochodem a na bocznych drogach nie łapią..., mam znajomą, która tłumaczyła, że jej mężowi lepiej się jeździ samochodem po kieliszku...

Ksawery Kulczyński zostaje ponownie przeniesiony do wydziału kryminalnego, gdyż jego szefowie mają nadzieję, że może on pomóc w śledztwie. Tym bardziej, że Krystian jest policjantem niemal z powołania, taki z krwi i kości, prawdziwy. Nie żaden bohater czy typowy zapijaczony glina, ale zwykły chłopak, któremu naprawdę zależy na sprawiedliwości.
A kiedy pijany kierowca zabił na pasach jego żonę i córeczkę, to Kula stał się istnym postrachem na wszystkich, którzy siadają za kierownicę po pijaku. I nie ważne było to, czy jest na służbie, czy ma wolne, on starał się zawsze zatrzymać każdego, bez względu na to, kim był kierowca. Uważał, że tylko to w jego życiu ma obecnie jakiś sens - zatrzymywać wszystkich pijanych kierowców.

Ten motyw mściciela tępiącego pijanych kierowców jest dość ciekawy, lecz pojawia się tu jeszcze inny mściciel, który zaczyna jakby naprawiać nasz system sprawiedliwości.
Usuwacz, bo tak został nazwany, zabija osoby, które w jakiś sposób uniknęły kary za swoje przewinienia. Dziwnym trafem wszystkie eliminowane przez niego ofiary okazują się mieć powiązania z Ksawerym. Czy to przypadek? Czy to ktoś z bliskich Kulczyńskiego? Czy uda się policjantom trafić na ślad zabójcy?

Nie jest to najmroczniejszy kryminał, ale bardzo mocno wciąga i czyta się szybko, bo trudno doczekać się zakończenia.
A samo zakończenie..., no cóż, dałam się trochę zaskoczyć, ale podobało mi się.