Outsider recenzja

Czy można być w dwóch miejscach jednocześnie? A jeśli dowody nie budzą wątpliwości? Ślady krwi, nagrania z monitoringu, świadkowie gotowi przysiąc, że widzieli cię na miejscu zbrodni. A jednocześnie niepodważalne alibi, które powinno wykluczać twoją winę. Jak udowodnić coś, czego nie sposób udowodnić?

Czytając „Outsidera” Stephena Kinga, czułam się jak ktoś, kto wchodzi do dobrze znanego domu, tylko po to, by zorientować się, że wszystkie drzwi prowadzą donikąd, a okna wychodzą na miejsca, które nie istnieją. Ta powieść zaczyna się jak solidny kryminał. Mamy brutalną zbrodnię, pewność winy, medialną wrzawę. Ale King jest mistrzem iluzji. Nic nie jest oczywiste, a im głębiej zagłębiałam się w tę historię, tym bardziej czułam, jak grunt osuwa mi się spod stóp.

Terry Maitland jest winny. Przynajmniej tak mówią dowody. A jednak coś tu nie pasuje. Coś wręcz niemożliwego. Nie mogłam oderwać się od tej sprawy, śledząc desperację tych, którzy starają się rozwikłać zagadkę, i złość tych, którzy nie dopuszczają myśli, że świat może być inny, niż nam się wydaje. Ta historia przesiąka umysł, wgryza się w myśli i pozostawia niepokój, który czai się na krawędzi świadomości.

Kiedy w połowie powieści pojawia się Holly Gibney, czuję ulgę, bo może ona coś wyjaśni, może wniesie powiew otwartości w ten koszmar. Bo racjonalność to absolutnie nie jest właściwa broń w starciu z czymś, co wymyka się logice. Holly podąża za śladem, który inni ignorują, rozciąga rzeczywistość, aż pęka i odsłania to, czego nikt nie chce widzieć. King doskonale rozgrywa ten moment nie pytając, czy wierzysz w potwory, tylko czy jesteś gotów przyjąć ich istnienie do wiadomości.

Przerażające w tej powieści jest to, jak łatwo można kogoś skazać nie tylko na więzienie, ale na śmierć, na społeczny ostracyzm, na rozpad wszystkiego, co znał i kochał. Wystarczy kilka dowodów, parę zdjęć, nagranie. Prawda przestaje mieć znaczenie, kiedy strach przejmuje kontrolę. Autor bawi się naszymi lękami, pokazuje, że to, co uważamy za bajki, może czaić się tuż obok, skryte w cieniu, żywiące się naszym zwątpieniem.

Czy to horror? Tak, ale nie tylko. To historia o tym, jak niewiele potrzeba, by nasze poczucie bezpieczeństwa rozpadło się jak domek z kart. I o tym, jak trudno zmierzyć się z tym, co niewidzialne zarówno w dosłownym, jak i metaforycznym sensie.

Czy polecam? Zdecydowanie. Ta powieść wgryza się w umysł jak trucizna i pozostawia po sobie echo, którego nie sposób się pozbyć. I pamiętaj, nie wszystko, co niemożliwe, jest nieprawdziwe.