Czy kości grają rolę Boga? Matematyka niepewności recenzja

Prószyński i S-ka ma bardzo dobrą rękę do pozycji popularno-naukowych. Zarówno książki, które wydają w seriach, jak i te ukazujące się poza nimi to zawsze pozycje starannie wybrane i świetnie zredagowane.

Nie inaczej jest z książką, z którą dziś przychodzę. "Czy kości grają rolę Boga?" Iana Stewarda to świetna pozycja dla tych, którzy chcą oswoić niepewność, dowiedzieć się nieco o rachunku prawdopodobieństwa lub po prostu potrzebują gimnastyki umysłu.
Uwaga, książka Stewarda to nie podręcznik ani tym bardziej historia rozwoju dziedziny matematyki zwanej "rachunkiem prawdopodobieństwa" - choć i o tym można się z niej sporo dowiedzieć. To raczej seria rozważań na temat niepewności. Bowiem aby sobie z nią poradzić, powstał rachunek prawdopodobieństwa. Jak to jednak bywa z nauką, otwarcie jednych drzwi pokazało, że przed nami znajduje się kilka innych, w dalszym ciągu zamkniętych. Im więcej wiemy, tym więcej dowiadujemy się o naszej niewiedzy.

Powodów, dla których warto sięgnąć po tę pozycję jest wiele, a muszę uprzedzić, że Steward jedynie zaczyna swoją opowieść od rachunku prawdopodobieństwa, a potem prowadzi nas przez teorię chaosu, niepewność kwantową, mówi o determinizmie, losowości i nieprzewidywalności. Pokazuje, jak powstają prognozy pogody i czym jest jej "przewidywanie". Zabiera nas na giełdę i mówi, co ma do roboty matematyka na rynkach finansowych. Jak widzicie nic, co pomogłoby rozbić bank.

Ale pamiętajcie! To nie jest to książka o matematyce dla matematyków, to próba zastanowienia się dlaczego nasz mózg, skomplikowane narzędzie analityczne, wierzy czasem w straszliwe bzdury! Paradoksalnie część odpowiedzi, której Steward udziela, znajduje się właśnie w pojęciu "niepewność". Steward przechodzi z nami od prawdopodobieństwa warunkowego do sieci neuronowych i sztucznej inteligencji. Fantastyczna podróż, jeśli odbywa się ją z kimś takim, jak ten przewodnik, który zagląda i na salę sądową, i do laboratorium naukowego.

Nie spodziewałam się, że aż tyle znajdę w "Czy kości grają rolę Boga?" Iana Stewarda!

Sama lektura był niezwykłą przygodą. Czytanie książek wygląda u mnie tak, że rzucam się na książkę i ją pożeram. Jeśli mi się podoba - czytam szybko, bo chcę natychmiast wiedzieć, co dalej. Jeśli mi się nie podoba, czytam, bo chcę mieć ją z głowy.
To, co uprawiałam w przypadku "Czy kości grają rolę Boga?" Iana Stewarda, to była lektura ostrożna. Najpierw nie byłam pewna swoich sił, później pojawiały się zagadnienia, które wymagały mojej pełnej uwagi. Czytałam zatem książkę Stewarda powoli, prawie dwa tygodnie, dawkując ją sobie jak gorzką czekoladę, którą uwielbiam.

I nie żałuję ani chwili.