Czego nie widać recenzja

W drugim tomie autorka skupia się na przeszłości Gretchen i odkrycia prawdy sprzed lat, czy kobieta rzeczywiście jest winna śmierci swojej ciotki.

Rozdziały podzielone są na kilka przedziałów czasowych, które na samym początku lekko mnie dezorientowały, ale kiedy już połapałam się co i jak, to zabieg ten wzbudził jeszcze większą ciekawość poznania całej przeszłości socjopatki.

Miałam moment znużenia mniej więcej koło 100-150, który wynikał głównie z braku koncentracji i chwilowego powolnego tempa fabularnego. Jak tylko akcja rozkręciła się na dobre to nie było mocnych, czytałam aż przewróciłam ostatnią stronę.

Autorce udało się mnie zaskoczyć, choć kilku wątków się domyśliłam to jednak takego zakończenia się nie spodziewałam i za to duże brawa.

W drugim tomie również nie zabrakło bardzo dobrze skrojonych profili psychologicznych bohaterów, szczególnie Shaugnessy'ego. Z jednej strony bardzo mu współczułam, a z drugiej czułam wściekłość na motywy jego działań, które podejmował od samego początku.

Poznałam również członków rodziny Gretchen, w równym stopniu zaburzonych jak ona sama. Patrzenie na jej konfrontację z każdym z nich sprawiło mi mnóstwo frajdy i wywowało mnóstwo emocji. Nie mogłam odpędzić się od myśli, że jak główna bohaterka miała być "normalna" skoro wychowywała się wśród tak dysfunkcyjnych ludziach.

W dalszym ciągu jestem pod ogromnym wrażeniem samej Gretchen, która pomimo swojej socjopatycznej natury, to bystra, bezpośrednia i bezkompromisowa kobieta, która budzi nie tylko strach, ale również podziw i szacunek. Sposób w jaki jej umysł pracował w czasie układania elementów z przeszłości w jedną całość był imponujący.

Gretchen i Marconi to wybuchowa para, która rozumie się chwilami bez słów. Słowne potyczki i chemia między nimi dopełniają całości.

Oczywiście, że sięgnę po kolejne tomy jeśli takowe powstaną. Wam polecam czytać od pierwszego tomu, chociaż w tym wypadku myślę, że drugi na początek też nie byłby zły skoro traktuje o przeszłości głównej bohaterki.