Lustro w śniegu recenzja

Są sytuacje w życiu wielu osób, które zmieniają w człowieku podejście do ludzi i otaczającego ich świata. Wyjątkowa impreza sylwestrowa - spotkanie z przyjaciółmi po latach rozłąki, górskie pejzaże: czy coś może pójść nie tak? Może. I to bardzo, bowiem Anna wraz z przyjaciółmi z czasów szkolnych spędza sylwestra w zupełnie inny sposób, niż to początkowo planowała. Zostaje uwięziona w górskiej chacie, bez prądu oraz zapasów jedzenia. Śnieżyca odcina drogę ratunku, telefon komórkowy nie ma zasięgu, a ludzie których wydawać by się mogło, że Anna znała na wylot, okazują się być inni niż kiedyś. Gdy nagle w oddalonej od cywilizacji chacie pojawia się zbłąkany wędrowiec o imieniu Paweł, każdy zaczyna węszyć spisek i podstęp a znajomi skaczą sobie do gardeł. Kto zgotował im ten los i co mają zrobić - biernie czekać na pomoc, która nie wiadomo kiedy dotrze czy może podjąć ryzyko i wyruszyć w podróż przez górskie zasypane szlaki by wydostać się z tego "przeklętego" miejsca?

Zachęcona opisem okładkowym książki, nie mogłam doczekać się aż zagłębię się w lekturze. Niestety coś tu mi do końca nie zagrało. Historia sama w sobie jest ciekawa - tego nie mogę odmówić autorce, jednak momentami czułam się zawiedziona i odrobinkę znudzona tą historią. Plusem są przemiany widoczne w bohaterach, narastające napięcie oraz strach czy złość bohaterów są pokazane w bardzo konkretny sposób: jeśli bohater wybucha agresją, to nie robi tego delikatnie - robi to z przytupem. Jeśli zaś bohater jest smutny, smutek jest mocno wyczuwalny. Tu Monika Sawka odwaliła kawał dobrej roboty. Lubię, gdy bohaterowie są konkretni, pełni - nie miałam tu chwili, by zastanawiać się nad tym kim właściwie jest dana osoba i jakie posiada cechy. Otrzymałam wszystko czego potrzebowałam, by wykreować sobie w swojej wyobraźni osoby pojawiające się w książce: i niektórych polubiłam, innych miałam ochotę wysłać w podróż donikąd z nadzieją, że utkną w zaspach. Ale co do reszty... Sama nie wiem jak to wszystko złapać w ryzy i ocenić.
Czegoś mi w tej historii brakowało, sprawiało że czytając opowieść czułam jakiś niedosyt, coś mnie uwierało, męczyło. Sama nie wiem co właściwie mi tu nie zagrało. Może nader częste wzmianki o Bogu? Nie, żebym miała z tym jakiś problem ale wydawało mi się to zbyt powtarzalne... "Bóg tak chciał. Taka jest wola Boża, Boski plan" i tak dalej i tak dalej. Chyba to jakoś tak najbardziej sprawiło, że zaczynałam kręcić nosem czytając tę historię.

Mam więc dość mieszane uczucia co do przeczytanej przeze mnie lektury. Styl pisania Pani Moniki jest dość przyjemny, bohaterowie wyraziści, pomysł na historię ma potencjał ale ostatecznie ten potencjał na książkę nie został wykorzystany nawet w 70%. Szkoda.