Bezmiłość recenzja

Miłość w obozie? Czy w takim miejscu można mówić o prawdziwym uczuciu? Kiedy widzi się tylko zło w najczystszej postaci? Kiedy zamiast dobrego słowa od bliskiej osoby słyszy się tylko smagania batem i krzyki esesmanów?

Zaryzykuje stwierdzenie, że w literaturze obozowej często pomija lub całkowicie wypiera się aspekt głębszego uczucia. Tak jakby w tym miejscu miłość nie istniała albo została zastąpiona znajomością, albo przyjaźnią. Nie przykłada się większej wagi do najpiękniejszego uczucia.
I właśnie wtedy oddaje się głos Pani Sylwii Winnik, która zachciała pokazać czytelnikowi miłowanie drugiej osoby w obozie koncentracyjnym.

Autorka z ogromnym szacunkiem na podstawie obozowych listów namalowała słowami, to co dawało nadzieje na lepsze jutro. Tym czymś była miłość. Piękna, często niewinna, może pierwsza, ale dająca niesamowitą siłę.

Nie jest łatwo opowiedzieć czytelnikowi o tak ważnym uczuciu, mając przed sobą namacalne dowody. W tych listach zamknięta jest cała paleta emocji. Od strachu, tęsknoty, poprzez siłę i trwogę. To tak jakby otwierało się serca i zaglądało się do środka w poszukiwaniu głębszego sensu. Dlatego należą się ogromnej brawa autorce, bo zrobiła to z niesamowitą wręcz niespotykaną czułością. Oddała głos tym, którzy na swych barkach niosą niesamowite wspomnienia. Nie potraktowała tematu jako taniej sensacji, ale jako coś piękne, o czym warto mówić i pisać.

Dzięki zeskanowanym listom czuje się pod skórą te emocje. Dosłownie ma się wrażenie uczestnictwa w tym pięknym dziele. Przeżywa się każde zdanie, każde słowo i emocje. A obszerna biografia stanowi uzupełnienie pozycji „Bezmiłość”.

Dawno już nie czytałam książki, która w taki sposób traktuje o uczuciach. I to nie tylko w najczystszej postaci, ale przede wszystkim w prostych gestach, zwykłej rozmowie czy potrzymaniu za rękę.

„Bezmiłość” to taka pozycja, która na długo zostanie w moim sercu. A załączone listy zza obozowych drutów niech stanowią dowód ogromnej odwagi i oraz bezinteresowności tamtych ludzi.