Zaginiona recenzja

Mocno minimalistyczna opowieść z odczuwalnymi brakami w scenariuszu oraz nieuzasadnionymi porywami pchającymi akcję do przodu.
"Zdrada" tejże Autorki była dobrze przemyślaną psychologiczną grą, która dzięki okrojonej, czy raczej skondensowanej fabule, daje czytelnikowi więcej emocji i napięcia niżby się mogło spodziewać po dwustustronicowej historii. Natomiast w przypadku "Zaginionej" odczuwałam momentami niepotrzebne rozwleczenie monologów Sybilli oraz doświadczałam męczących przeskoków pomiędzy teraźniejszością a przeszłością tłumaczącą jej dzisiejszą postawę. Można również odczuć naciąganie fabuły opisującej jakoby osoba żyjąca na ulicy była w stanie dzięki samozaparciu uciułać sporą kwotę i przez kilka lat nie zostać napadniętą. Jeden z poważniejszych tu przedstawionych wypadków, w którym kobieta niemal wszystko zaprzepaszcza nie oddaje wiarygodności, a raczej budzi czytelnicze zdziwienie.

Sama sytuacja w jaką uwikłana zostaje bohaterka wydaje się całkiem prawdopodobna - oto ktoś wykorzystuję pewne ślady, doniesienia policyjne na swoją korzyść i może dalej działać nie obawiając się, że zanim ukończy swe dzieło zostanie nakryty. Dla oprawcy sytuacja idealna, a dla kogoś, kto i tak prawnie nie istnieje? Okazuje się, że z osoby żyjącej na marginesie, bez numeru w ewidencji też łatwo można zrobić mordercę, taka osoba też będzie ścigana przez policję, taka osoba również będzie rozliczona.

Czy gdyby nie pojawił się w życiu Sibilli przypadkowy młody bohater historia miałaby nieprawdopodobnie udane zakończenie? Patryk tak bardzo przystaje sposobem bycia do głównej bohaterki, że są jak dwie strony tej samej monety. Może nazbyt rezolutny ten nastolatek, może zbyt obyty technologicznie albo po prostu samotnik spędzający czas poza grupą rówieśników, niezrozumiały, nie potrafiący się dopasować, pragnący przeżyć swoją wielką przygodę. Dla dzieciaka będzie to przygoda, dla dorosłej kobiety możliwość wyplątania się z pajęczyny fałszywych oskarżeń.

"Zaginiona" jest dobrą książką, a jednak coś mnie uwiera przy wystawieniu jej takiej oceny. Traumatyczne przeżycia Sibilli, całe jej dzieciństwo, nowobogackie otoczenie i lekceważący rodzice podkręcają fabułę, dodają realizmu tworząc postać bohaterki, tłumaczą jej motywy i pozwalają spojrzeć łaskawie na jej poczynania. Jednak nagłe olśnienia kierujące ją w stronę rozwiązania zagadki powoduje, że traci na wiarygodności ona, jak i sama historia. A im bliżej finału tym robi się płycej i dostajemy taki gorzko-słodki happy end.
Lepiej, że nie jest to dla mnie pierwsze zetknięcie z Karin Alvtegen.