Myszy i ludzie recenzja

Tym razem w moje ręce trafił niepozorny JOHN STEINBECK i "Myszy i ludzie" jego autorstwa. Niepozorny - ktoś zapyta, dlaczego? a bo zaledwie 120 stron... Można, przy odrobinie szczęścia, przeczytać takie "coś" w jeden wieczór. Można, ale nie należy. Ta ksiązka bowiem to szkatuła o niesamowitej treści. Wydawało mi się, że poczytam o czymś, co już znam, bo jest ekranizacja tej powieści, z której coś pamiętam, a tu okazało się, że utonęłam w czymś dla mnie NOWYM. Czymś poniekąd nieznanym. Moja wyobraźnia sama malowała obraz fabuły oraz postaci, moje oczy płakały wraz z bohaterami.
Pochłonęła mnie fabuła, opisy i prostota owej historii pisana tak, że odnajdujesz w niej drugie tło, drugie znaczenie, które nie jest już takie proste. To powieść o Georgu i Lennym, nie od końca sprawnym umysłowo olbrzymie, który inaczej postrzega ludzi, zwierzęta i rzeczy... Jest wielkim dzieckiem w ciele dorosłego już mężczyzny, które swoją miłością potrafi ranić. Nawet zabić. A wszystko z nadmiaru uczuć, emocji i strachu, że ktoś go straszy, że chce go zostawić, że robi coś wbrew jego prośbom. Na swój sposób odbiera i interpretuje otaczający go świat. George jest jakby jego towarzyszem, kuzynem, opiekunem. Ale i po części Aniołem Stróżem, bo Lenny wymaga kogoś, kto będzie trzymał go przy pionie życia.

MYSZY I LUDZIE to wspaniała powieść, której treść pozostawię dla siebie. Może tym samym skuszę kogoś do jej przeczytania, do sięgnięcia po nią... Do wstąpienia we wrota baraków robotników najemnych, którzy w grupach śpią, spędzają wolny czas i zbijają nudne, parne wieczory.
Ta powieść to i historia o ludziach i jednocześnie obraz wielkiej przyjaźni, bezinteresownego oddania. Między dialogami odczytasz inne znaczenie słów, ich moc i znaczenie. Dorośli ludzie, mężczyźni, a jednak...

"Przypuśćmy, że nikogo nie masz.... Jakby ci się to podobało? Przypuśćmy, że musiałbyś tu siedzieć i czytać książki. Jasne, możesz grać aż do zmroku w podkowy, ale potem musisz czytać. Książki są psa warte. Człowiek musi mieć kogoś bliskiego. Dostaje fioła, jak nikogo nie ma (...)Nieważne, kim jest ten drugi, byleby tylko był. Mówię ci! Mówię ci, człowiek z tej samotności może się rozchorować...
Człowiek siedzi tu sam, nocą, czyta albo rozmyśla, i takie tam... Czasem coś sobie pomyśli i nie ma nikogo, kto by mu powiedział, czy to tak jest naprawdę, czy nie. Nie może się zwrócić do innego faceta i zapytać, czy on też tak myśli. Niczego nie jest pewien. Nie ma żadnej miary (...)"