Głód recenzja

Przedstawia Hamsun w swojej krótkiej powieści losy zdeklasowanego dziennikarza, który żyje z dnia na dzień, od czasu do czasu sprzedając artykuły do gazet, które dają kawałek chleba i umożliwiają przeżycie. To człowiek inteligentny, nie pije, wydatki ma malutkie, ale i tak nie ma z czego żyć.

Może najmocniej książka przemawia jako studium samotności człowieka będącego na dnie drabiny społecznej. Bohater nie może sobie znaleźć żadnego przyjaciela czy znajomego, który by go wsparł czy pomógł, wszystkie relacje z ludźmi są przypadkowe, naskórkowe, niezbyt istotne. Ta samotność w dżungli wielkiego miasta czyni nędzne życie bohatera jeszcze straszniejszym.

Druga rzecz która uderza to walka bohatera o zachowanie godności, o to żeby się zupełnie nie stoczyć, nie kraść, nie żebrać, nie przyjmować jałmużny, chociaż kiszki się skręcają... „Nie zawahałem się korzyć przed kramikarzem i płakać. I cóż z tego przyszło? Wszakże mimo to nie miałem kawałka chleba, zyskałem jeno wstręt do samego siebie.” No właśnie, tak łatwo wpaść w różne pokusy w skrajnej sytuacji...

Bohater pod wpływem głodu i nędzy nie jest w stanie myśleć i postępować racjonalnie, wpada z jednej skrajności w drugą, od euforii i olbrzymiego optymizmu co do swoich możliwości zawodowych, do kompletnego pesymizmu. Od płaczu do złości. Pojawiają się myśli samobójcze, strach przed szaleństwem, nie oszczędza nam autor niczego...

Sam nurzając się w nędzy trafia między ludzi nędznych i między nimi duchowo jałowieje, nie jest w stanie pośród ich wulgarności napisać dramatu któryby przyniósł mu być może pieniądze. Poza tym ciągły zgiełk nie pozwala mu na pracę: „ Od siedmiu czy ośmiu miesięcy nie miałem godziny prawdziwego spokoju, przez tydzień dostatecznego jadła, a i teraz znowu nędza powaliła mnie na łopatki.”

A jeśli chodzi o sam głod, no cóż, ci co go przeżyli, mówią że to jedno z najstraszniejszych doświadczeń, nie do opisania dla tych którzy go nie znają. Poza tym piękny wiek XX przyniósł aż nadto świetnych świadectw w tym względzie: wspomnijmy chociażby opowiadania Tadeusza Borowskiego, wspomnienia Marka Edelmana, książkę Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, i wiele wiele innych. Tak że na tym polu Hamsun nie wnosi wiele nowego...

Smutny to los, nie daj boże nikomu, ale nie łudźmy się: tak obecnie żyją miliony, a może miliardy... Jakoś ta przygnębiająca książka tchnie świeżością w dzisiejszych czasach nierówności społecznych i masowych ruchów uchodźców. Smutna, ale ważna lektura.