Człowiek, który kochał Syberię recenzja

Roy Jacobsen, Anneliese Pitz "Człowiek, który kochał Syberię", przełożyła Iwona Zimnicka,

I jak tu po raz kolejny nie zachwycić się prozą Jacobsena, który w niesamowicie obrazowy sposób przełożył na język powieści biografię niemieckiego naukowca, entomologa i zakochanego w mroźnej Syberii podróżnika, Fritza Dörriesa, który przez ponad dwadzieścia lat badał syberyjską przyrodę, przyglądał sie życiu tubylczych ludów, zesłanych na katorżniczą pracę więźniów czy wreszcie zbiegów wszelkiego kalibru ukrywających się w głebi leśnej głuszy.

Przyznam, że podczas lektury cały czas nie odstępowała mnie myśl, czy postać ta istniała naprawdę. A może była jedynie wytworem imaginacji autora? Bo jak tu nie dać się porwać historii, po trosze awanturniczej, ale też z dużą pieczołowitością opisującej otaczającą człowieka przyrodę. Relacji miejscami niezwykle realistycznej, w której we znaki dają się nie tylko trudne warunki bytowania, ale też opowieści pochylającej się nad cudami natury, jakimi są zwierzęta i rośliny.

Roy Jacobsen posiada nieprawdopodobny dar snucia historii, a wcielając sie w postać Fritza Dörriesa, relacjonuje przygody, które jednocześnie rozczulają i mrożą krew w żyłach, odmalowuje niezbadane dotąd elementy fauny i flory w niezwykle barwny i plastyczny sposób. Z pomocą przychodzi mu sam Fritz Dörries oraz kilku innych ilustratorów, której przyrodnicze i antropologiczne ryciny, uwodzą czytelniczą wyobraźnię.

Będący na pograniczu literatury pięknej, pamiętnika i podróżniczych wspomnień "Człowiek, który kochał Syberię", stanowi piękny literacki pomnik postawiony ku czci człowieka, o którym zapomniała już historia. To wychwalający potęgę przyrody pean, ale też ostrzeżenie wstępujących do jej świata ludzi dotyczące czyhających wokół niebezpieczeństw, zgromadzony zbiór, nader szczegółowych informacji na jej temat. Opowieść o epoce, w której nie istniał jeszcze aparat fotograficzny ani kamera, a jedynym źródłem informacji o odkryciu mógł być odręczny rysunek bądź pełen szczegółów opis. Gawęda, w której czas płynie niespiesznie, wyznaczany przez pory roku, budzące się do życia rośliny czy odchowujące swoje potomstwo zwierzęta.