Zapach trawy. Opowieści o dzieciach hipisów recenzja

"Nie można żyć, unikając życia."

Lubię przebywać w ich otoczeniu.
Czuć ich wolność i beztroskie podejście do życia.
Jednak za każdym hipisem stoi historia jaką obrał na własne życie.

"Nie zrozumieliby, że nie chodziło w tym o włosy, ale o zasady i wolność osobistą."

Większość powie, że buntownicy. Długie włosy, kolorowe stroje, towarzyszący zapach marihuany i tubylczy tryb życia. Zero obowiązków i rygorów. Jak w tym wszystkim wychować dziecko?

"Zawsze znajdzie się ktoś, kto słabszego będzie próbował złamać. Dlatego trzeba wrócić do idei sprzed lat i spróbować zbudować nowy świat - bez agresji, krzywdy i ego pchającego ludzi do zbrodni."

Autorka przeprowadziła w powyżej książce liczne rozmowy z hipisami odnośnie ich dzieci, jak i własnych wspomnień. Historie tych ludzi pokazują, jak musieli się liczyć z odrzuceniem od 'normalnych' schematycznych rodzin, szczególnie dotyczyło to właśnie dzieci, gdyż wiek szkolny i podporządkowanie systemowi nie idą w parze z wolnością. Czy wyrośli na osoby spoza marginesu społecznego? Nie, a nawet osiągnęli więcej.
Jednak czy u wszystkich było tak kolorowo i beztrosko? Mamy w tym reportażu wgląd na dwie strony, u jednych będzie on pięknym wspomnieniem, u drugich sytuacjami, o których chcą zapomnieć.

"Najważniejsze, co masz w sercu, spodnie zawsze można zmienić. Najważniejsze, żebyś nikogo nie krzywdził."

I ten cytat powinien dotyczyć każdego. Możemy mieć uprzedzenia. Jednak patrząc przez podejście do świata i ogólnikowe do zachowań i toleracji jakie dają od siebie hipisi, to naprawdę możemy wyciągnąć wiele ciekawych poglądów na spojrzenie na nasz świat.
Uważam, że jest to naprawdę godny uwagi reportaż. Nie jest zbyt popularny, jednak kiedy tylko ujrzałam tytuł, a mam w swoich okolicach miejsce, w którym właśnie hipisi mają swoją wioskę to czym prędzej chciałam zagłębić się w historię ludzi, którzy rozpoczęli i byli pierwszymi, kiedy to ruch hipisowski wpływał na życie.
Pani Iza Klementowska odbyła ciekawą i bogatą we wspomnienia podróż do ludzi i osób opisywanych jako dzieci kwiatów. Rozmowy były prowadzone w luźnym i naturalnym poziomie, więc książka czyta się tutaj sama.