Czerwony pamiętnik recenzja

„Czekałam, aby móc o tym opowiedzieć. Nie dojrzałam do tego, nie zdążyłam tego
poukładać tak, jak należy. Ludzi, którzy mogliby mi pomóc, już nie ma. Muszę więc zostawić to za sobą i wyruszyć w nową drogę, teraz już mądrzejsza o wcześniejsze doświadczenia.”
Przeszłość, która wpływa na teraźniejszość, tajemnice, które się mnożą, zbrodnia, którą należy zdemaskować i miłość którą należy odnaleźć a to wszystko na kartach debiutanckiej powieści Eweliny Klimko „Czerwony pamiętnik”.

„Czasami nie można się cofnąć, ponieważ droga za nami się zapada. Jedyne, co nam zostaje, to iść naprzód.”
Emilia nie zdążyła poznać historii życia babci od niej samej. Michalina odeszła zostawiając po sobie pamiętnik spisany niczym najlepsza powieść.
Emilia zmierzy się w nim z trudami wojny, konspiracji i tajemnicy Jana jej dziadka.
Kim był tak naprawdę Jan Pióro?
Kim są Albert i Klient i dlaczego ich nagłe pojawienie się w życiu Emilii ma powiązanie z tym co pisała babcia Marianna?
Czy Szymon świeżo zatrudniony pracownik jest szczery wobec swej chlebodawczyni?
Czy przeszłość będzie oddziaływać na przyszłość?

„Cyganka się nie pomyliła – jarzębina spotkała się z piórem przy studni.”
Po takie debiuty sięgam z czystą przyjemnością.
Powieść poprowadzona tak jak lubię czyli połączenie teraźniejszości z przeszłością, historii babci i jej wnuczki, która pięknie się ze sobą łączy tworząc w miarę spójną całość. Bukiecik żonkili zapoczątkował historię, która jest ciekawa, tajemnicza, a momentami romantyczna. Ewelina Klimko prowadzi czytelnika poprzez trudy wojennej zawieruchy, pozwala razem z Emilią odkrywać sekrety rodzinnej historii, prawdy ukrywanej przez lata i a także kryminalnej zagadki dotyczącej dzieł sztuki. Bohaterowie są ciekawie wykreowani z największą dbałością o charakterologiczny opis ich zachowań. Przez tą powieść się płynie i stanowi ona dla czytelnika prawdziwą ucztę. I choć polubiłam Emilię to opowieść Michaliny skradła najbardziej moje serce. Dziękuję, że mogłam poznać tę historię i czekam na kolejne powieści autorki licząc, że jarzębina i pióro jeszcze nie powiedzieli ostatniego słowa.