Ziemie obiecane recenzja

Pełna brutalnych aktów przemocy, poruszająca, obezwładniająca, przejmująca na wskroś, refleksyjna... Taka jest właśnie najnowsza książka Malwiny Ferenz. Książka, na którą autorka kazała czekać czytelnikom dość długo. Było jednak warto!

Z kart tej napisanej nad wyraz poetycko i emocjonalnie powieści, wybrzmiewa mądra i trudna opowieść o tym, jak wyglądało życie tuż po wojnie. Autorka podaje to prawdziwej, bolesnej i ludzkiej wersji. Uświadamiając, że historia, to nie tylko daty i zdarzenia. To przede wszystkim ludzie. Wypowiadane przez nich słowa, podejmowane wybory, dramaty i nadzieje.

Malwina Ferenz kreśli obraz powojennego Wrocławia, który jawi się czytelnikom pełen sprzeczności. Z jednej strony chaos i nieustanne poszukiwanie sensu. Straty i narodziny. Z drugiej zaś nadzieje i coraz to dramatyczniejsze traumy. W tym próbującym podnieść się do życia mieście, autorka splata losy ludzi, którzy trafili tam z sobie wiadomych tylko powodów. Żyd ocalały z pogromu, młody powstaniec z Warszawy, sędzia karierowicz, sowiecki oficer oraz trzy Niemki, które pozostają w mieście mimo jego upadku. Każda z postaci, nosi w sobie ślad wojennej traumy i próbuje odnaleźć się w nowej, brutalnej rzeczywistości. W mieście pełnym szabrowników, zemsty, niepokoju, niesprawiedliwości, szantaży, nieufności i brutalnych gwałtów.

Autorka z niezwykłą precyzją oddaje atmosferę powojennego Wrocławia. Losy i doświadczenia bohaterów, wywołują całą gamę emocji. Tematy i problemy, które porusza autorka na kartach powieści wywołują pytania i skłaniają do refleksji. Nad ludzką naturą, nad istotą dobra i zła, nad znaczeniem słów. Tych ostatnich przede wszystkim. Bo jak pisze sama autorka w epilogu powieści „[...] słowa są źródłem czynów. Bo wszystko zawsze zaczyna się od słowa.”

Z każdą kolejną przeczytaną stroną, wyłaniał się przede mną obraz ludzi złamanych, bolesnymi doświadczeniami, traumą, wspomnieniami, które ciążą tak bardzo, że chwilami trudno jest żyć. Ludzi, którzy mimo wszystko próbują ocalić resztki godności, odnaleźć sens w dramatach i trudnościach. Czy im się to udało?

Czytając „Ziemie obiecane” czułam złość, żal, współczucie, bezsilność. Jej autentyczność, wielowymiarowi bohaterowie i mądre, głębokie przesłanie, na zawsze zostaną w mojej pamięci. To jedna z tych historii, które odciskają trwały ślad w czytelniczym sercu. Dla miłośników literatury historycznej to pozycja idealna.

Polecam!