Czerwona księżniczka recenzja

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl za co serdecznie dziękuję.

Szczerze mówiąc byłam zaskoczona gdy otworzyłam tę książkę. Spodziewałam się klasycznej powieści.

„Czerwona księżniczka” to biografia napisana przez wnuczkę (i imienniczkę) Sofki Zinovieff. Kim była owa dama? Lepiej zapytać kim nie była. Księżniczka. Mała bolszewiczka. Uciekinierka. Więźniarka. Komunistka. Żona, matka i babcia. Przede wszystkim jednak była to kobieta niezłomnego charakteru, silna, niezależna i przede wszystkim bezgranicznie odważna.

Sophy Dołgoruka – Sofka Zinovieff - Sofka Skipwith to ta sama osoba: dama peterburskich wyższych sfer, która w obliczu gwałtownie zmieniających się okoliczności, opuściła Rosję, mieszkała w Paryżu a ostatecznie stała się obywatelką brytyjską. Nie jest to postać która zapisała się w historii wielkimi czynami. Jej historię poznajemy dzięki wnuczce (również Sofce), która otrzymała od babci pamiętnik pisany od roku 1940. To dzięki tej „ciężkiej książce’ młoda Sofka miała okazję poznać dokładniej życie krewnej, odkryć jaką osobowością jej babka była co w efekcie zaowocowało napisaniem tej biografii. Myślę, że autorka przeżyła niemały szok. Chyba się nie pomylę, jeśli napiszę, że większość z nas kojarzy Babcie jako osoby ciepłe i rodzinne a jakiekolwiek skandale z ich udziałem są raczej nie do pomyślenia. No cóż. Babcia Sofka składała się z samych kontrowersji i niezależności. Jednocześnie miała w sobie ogromne pokłady uczuć i emocji. Zwróciłam uwagę przede wszystkim na niesamowity temperament bohaterki. Kobieta zupełnie nie pasowała do swoich czasów. Jej wyzwolony styl bycia balansował na granicy resztek dobrego wychowania a skandalu, choć zapewne wpływ na to miało również wychowanie. Jak można się z biografii dowiedzieć, Sofki matka była również kobietą umysłowo wolną, niewpisującą się w sztywne, arystokratyczne wymogi.

Jestem pod wrażeniem stylu w jakim ta biografia została napisana. Spodziewałam się raczej suchych faktów, encyklopedycznych informacji pełnych dat i wydarzeń. Podane w książce informacje czyta się niemal jak powieść. Styl jest lekki, wyważony. Właściwie odniosłam wrażenie, że czytam o osobie która jest mi w jakiś sposób bliska. To świadczy też o emocjonalnym podejściu autorki do tematu. Czuć, jak ważna osobą była babcia Sofka dla wnuczki.

Podsumowując: książka jest bardzo dobra, ciekawie napisana. Nie przytłacza klinicznie historycznym językiem, nie nuży a sama koncepcja napisania biografii babci odrobinę wzrusza. Polecam.