Plagi na Diabelskim Poletku recenzja

Plagi na Diabelskim Poletku to ostatni tom cyklu o osobliwych dzieciach i muszę przyznać, że finał spełnił moje oczekiwania, na ostatnich stronach pojawił się na mojej twarzy uśmiech, zostałam ukojona.

Zacznę od tego, że w tym tomie naprawdę dzieje się wiele, autor co chwilę wyciąga z rękawa nowy wątek, początkowo bardzo mi się to podobało, później troszkę zmęczyło, bo z tego też wynikało, że ciągle skakaliśmy między wydarzeniami, a ostatecznie wielka walka była marnie rozbudowana, ale to w zasadzie jedyny zarzut jaki mam.

Poznaliśmy mnóstwo nowych bohaterów, nowe możliwości, nowe tajemnice i dokonaliśmy nowych odkryć, było tu dużo niepsodziewanych zwrotów akcji. Jestem zachwycona pomysłem na finałową rolę Jacoba. Polubiłam także Noor, wiem, że nie ma za wielu fanów ze względu na Emmę, ale ja jestem zadowolona z tego na co postawił autor w relacjach między bohaterami. Z tego względu, że literatura dziecięca/młodzieżowa, na których granicach stoi ta powieść, to zazwyczaj "i żyli długo i szczęśliwie", a tutaj autor pokazał realia w sposób dość delikatny, zaprezentował różne rodzaje relacji i to bardzo mi się spodobało. No i to, że nigdy nie byłam fanką związku Emmy i Jacoba, dla mnie był dziwny.

Co kocham w tej historii najbardziej? Nigdy wcześniej nie spotkałam się z tak świetnie wykreowanym klimatem, Ransom miał genialny pomysł na zgromadzenie zdjęć, które idealnie oddają ducha tej opowieści i one naprawdę robią robotę w każdym tomie. Do tego autor wciąż uczy szacunku i zrozumienia, a przy tym wiary w swoje możliwości. Nie ma tu przesady, jest magia. Uwielbiam to. Dla mnie całość to jest fenomen, zawsze będę podziwiać Ransoma za tak niebanalny pomysł i z pewnością będę tęsknić za tym światem.

Jak dla mnie, to zdecydowanie najlepsza część spośród ostatnich, byłam tak pochłonięta jak w trakcie czytania pierwszych trzech, które na zawsze pozostaną w moim sercu w topce gatunku. Jestem usatysfakcjonowana finałem, był całkiem spektakularny i bardzo do niego zachęcam, a a sam koniec mamy szansę pożegnać się z bohaterami ze spokojem ducha, a może nawet i w towarzystwie łzy wzruszenia.

Ode mnie 7/10.