Czasami kłamię recenzja

"Nazywam się Amber Reynolds. Są trzy rzeczy, które powinniście o mnie wiedzieć:
1. Jestem w śpiączce.
2. Mój mąż już mnie nie kocha.
3. Czasami kłamię."
Prezenterka radiowa, Amber Reynolds, w dzień Bożego Narodzenia ma wypadek, po którym trafia do szpitala w stanie śpiączki. Mimo swojego stanu, chwilami słyszy rozmowy dochodzące z sali i wie kiedy odwiedzają ją najbliżsi. Nie pamięta jednak tego, co wydarzyło się przed wypadkiem. Usilnie próbuję połączyć obrazy wracające do niej, lecz nie jest pewna czy wszystko jest prawdą czy jedynie wytworem wyobraźni. Co wspólnego z wypadkiem ma jej dzieciństwo? I czyje pamiętniki znaleziono na strychu?

Początkowo fabuła wydawała mi się całkiem ciekawa. Kobieta po wypadku, w stanie śpiączki, słysząca co się wokół niej dzieje, lecz nie pamiętająca co wydarzyło się na kilka chwil przed tym zdarzeniem. W dodatku wracające do niej obrazy, które mogą sugerować, że nie był to zwykły wypadek. To pozwalało mi sądzić, że książka będzie dobra. Niestety nie do końca wszystko tu zagrało. Do pewnego momentu czytało się dobrze. Historia wciągała mnie coraz bardziej. Autorka świetnie wyprowadziła wątek psychologiczny, który był podstawą tej historii. Pamiętniki znalezione na strychu również zrobiły na mnie wrażenie. Jednak zbliżając się do końca książki wszystko coraz bardziej się rozjeżdżało i moje zadowolenie malało z każdą chwilą. Odnoszę wrażenie, że autorka próbowała jeszcze na siłę zaskoczyć swoich czytelników zakończeniem, ale kompletnie jej to nie wyszło. Dla mnie było to za bardzo naciągnięte, przez co zaniżyło moją ocenę. Krótko mówiąc po prostu się rozczarowałam. Nawet postaci nie wyróżniały się niczym szczególnym. Były kompletnie nijakie i żadnej z nich nie polubiłam. Jedynie Amber miała w sobie potencjał, który niestety nie do końca został wykorzystany. Opinie są bardzo podzielone, jednak ja jestem przekonana, że jest to książka, która na pewno nie zapadnie mi w pamięci. Szkoda, bo liczyłam, że będzie to coś dobrego i spędzę miło czas.